3 Τι εννοείς «δεν βλέπω ποδόσφαιρο»;

Προσπαθούσα να καταλήξω στο ποιο είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του να μην ασχολούμαι με τη μπάλα. Αρχικά είχα καταλήξει στο ότι δεν έχω να αντιμετωπίσω τα σχόλια του ψιλικατζή όποτε μπαίνω στο μαγαζί, του στυλ «Ωωω τι έγινε μωρή βαζέλα; Τον ήπιαμε, τον ήπιαμε; ΝΑ σας πήγαμε χθες, ΕΤΣΙ της κάναμε της μάνας σας» και τα σχετικά.

Ή το ότι δεν νιώθω την ανάγκη να αναμειχθώ στη συζήτηση όταν κάποια παρέα τσακώνεται για το «αν ήταν όντως πέναλτι», «ξεχάσατε τα δικά σας τα περσινά», «πάλι η διαιτησία σας φταίει ρε κερατάδες», «ποιο οφσάιντ ρε μαλάκα», φωνάζοντας και κουνώντας νευρικά τα χέρια, πετώντας κατά καιρούς αστεία αφρικανικά (και μη) ονόματα ποδοσφαιριστών όπως Τζιμπρίλ, Γιόσου, Μπουμσόνγκ, Τζιμπούρ, Ντούντου και διάφορα άλλα. Τελικά όμως νομίζω ότι το καλύτερο απ’ όλα είναι αυτό το ανεκτίμητο βλέμμα απορίας που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο κάποιων όταν με ρωτάνε τι ομάδα είμαι.

Τίποτα. Δεν ξέρω γιατί σε κάποιους ανθρώπους ακούγεται τόσο περίεργο. Πολλοί μάλιστα επιμένουν, «δεν μπορεί, κάποια ομάδα θα υποστηρίζεις περισσότερο από τις άλλες». Όχι τους εξηγώ, γιατί όλες τις υποστηρίζω το ίδιο: καθόλου. Δεν με απασχολεί ποιος θα κερδίσει, είτε παίζει πρωτάθλημα Β’ εθνικής είτε παίζει Champions League. Χέστηκα, πως το λένε. Με κοιτάνε με απορία, λες και τους είπα ότι δεν έχω internet. Όσο και να προσπαθήσω όμως, δεν μπορώ να βρω έναν λόγο που θα μπορούσε να με ενδιαφέρει μια ομάδα, πόσο μάλλον ελληνικού επιπέδου. Το μόνο που κάθομαι να παρακολουθήσω είναι κάνα παγκόσμιο κύπελλο κάθε 4 χρόνια, και κάνα τελικό Champions League μια φορά το χρόνο. Κι αυτά μη φανταστείτε ότι τα παρακολουθώ με προσοχή, γυρνάω άμα ακούσω ότι μπήκε κάνα γκολ.

Ανέκαθεν η μπάλα μου ήταν αδιάφορη. Στο γυμνάσιο ήμουν ο κλασσικός που όταν η τάξη παίζει ποδόσφαιρο αυτός κάθεται άμυνα και κλωτσάει καμιά μπάλα άμα κυλήσει στα πόδια του, στο λύκειο ήμουν ο κλασσικός που κάθεται για καφέ και τσιγάρο στις κερκίδες την ώρα της γυμναστικής, και στα φοιτητικά μου χρόνια ήμουν ο κλασσικός που σου πίνει τις μπύρες όση ώρα βλέπεις μπάλα και μετά παίζει κιθάρα μεθυσμένος.

 

Η απάθεια για το ποδόσφαιρο ήταν έμφυτη. Μεγαλώνοντας όμως έγινε και ιδεολογική, και η απάθεια αυτή εξελίχθηκε σε απέχθεια, για τους ίδιους λόγους που νιώθω απέχθεια για τις θρησκείες: Γιατί οι ομάδες προκαλούν τυφλό φανατισμό, αντιπαλότητα, πολλές φορές αδικαιολόγητο μίσος, και ακόμα και ανθρώπινες ζωές χάνονται στο όνομα μιας ομάδας. Γιατί παρ’ όλο που ιδεολογικά όλες οι ομάδες είναι το ίδιο, ο καθένας πιστεύει πως η δική του είναι διαφορετική για κάποιο λόγο, και μπορεί να κρίνει έναν άνθρωπο βάσει της ομάδας που υποστηρίζει. Γιατί οι μόνοι που έχουν πραγματικό όφελος από τις ομάδες είναι οι άνθρωποι που τις διοικούν, οι οποίοι και έχουν χεσμένους τους οπαδούς. Γιατί όση διαφθορά και να βγει στην επιφάνεια, όσο εμφανές και να είναι πως τα πάντα είναι στημένα και κανονισμένα, οι οπαδοί συνεχίζουν να εθελοτυφλούν, να υποστηρίζουν και να ενισχύουν αυτό το βρώμικο σύστημα.

Γενικώς όλο αυτό που θεωρείται «υγιής αθλητισμός» έχει εξελιχθεί σε μια παρακμιακή κουλτούρα χειρότερη από αυτή των μεσημεριάτικων τηλεοπτικών εκπομπών. Και αυτό μπορεί να το καταλάβει εύκολα κανείς, αν παρατηρήσει απλώς τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων που είναι προφανές ότι απευθύνονται ή σε βλαμμένους ενήλικες, ή σε παιδιά του δημοτικού:

Μπορείτε να πάρετε τα πρωτοσέλιδα από τις γνωστές κουτσομπολίστικες και κατινίστικες εφημερίδες και να τα βάλετε δίπλα δίπλα να τα συγκρίνετε, θα βρείτε τραγικές ομοιότητες στο ύφος και το επίπεδο της ειδησεογραφίας. Εκτός αν κάποιος θεωρεί σοβαρή αθλητική δημοσιογραφία αυτού του τύπου τις εφημερίδες. Όσο για τις μεταμεσονύκτιες «αθλητικές» εκπομπές σε παρακμιακά τηλεοπτικά κανάλια… ας μη το σχολιάσουμε. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τον φανατισμό, και ειδικά με τις ομάδες. Για ποιο λόγο κάποιοι οπαδοί ταυτίζονται με την ομάδα. 

 

Για ποιο λόγο κάποιο άνθρωποι πηγαίνουν με νεύρα στη δουλειά τους επειδή μια ομάδα έχασε σε κάποιον αγώνα. Για ποιο λόγο κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και γκαρίζουν όλο το βράδυ με φωτοβολίδες και καπνογόνα επειδή κάποια ομάδα πήρε κάποιο κύπελλο, και ακόμα χειρότερα παίζουν ξύλο και μαχαιρώνονται με άλλους οπαδούς, και πάλι επειδή κάποια ομάδα κέρδισε ενώ κάποια άλλη έχασε. Νομίζω πως ειδικά ο χουλιγκανισμός είναι ταυτόσημο της ηλιθιότητας, και το πιο λυπηρό είναι πως η πλειοψηφία τους αποτελείται από νέους ανθρώπους.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν βάζω σε ένα τσουβάλι όλους τους φίλαθλους και τους οπαδούς του ποδοσφαίρου. Αντιθέτως, έχω φίλους ιδιαίτερα αξιόλογους ανθρώπους, έξυπνους και μορφωμένους, που ταυτόχρονα έχουν μεγάλη αγάπη για κάποια ομάδα και δεν χάνουν αγώνα. Καθένας μας έχει τα ενδιαφέροντά του να απασχολείται στον ελεύθερο χρόνο του και να ξεδίνει, και η ενασχόληση με τον αθλητισμό είναι ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος. Αρκεί η ενασχόληση αυτή να γίνεται πάντα σε λογικά πλαίσια, να μην αφήνουμε ποτέ να επηρεάζει τη σχέση μας με άλλους ανθρώπους, και να μην ξεχνάμε ποτέ ότι είναι απλώς ένα παιχνίδι. Για άλλους ενδιαφέρον, για άλλους βαρετό, για άλλους απλώς διασκεδαστικό, για άλλους πάθος και τρόπος ζωής. Δεν παύει όμως να είναι παιχνίδι.

Κάτι τελευταίο, έχει πολύ γέλιο να παρατηρήσετε τον τρόπο που τραγουδάνε συνήθως συνθήματα οι «κολλημένοι» με το γήπεδο. Όχι όταν είναι στην κερκίδα, αλλά όταν είναι εκτός γηπέδου με την παρέα τους. Ποτέ δεν χρησιμοποιούν την κανονική τους φωνή, αλλά πάντα την χοντραίνουν με έναν περίεργο τρόπο, σαν να προσπαθούν να μιμηθούν χιλιάδες οπαδούς που τραγουδούν ταυτόχρονα, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντοτε γελοίο. Αν δεν καταλάβατε τι εννοώ ζητήστε από κάποιον γνωστό σας φανατικό με την ομάδα του να σας τραγουδήσει ένα τυχαίο σύνθημα. Θα καταλάβετε.

http://www.stupidity.gr

http://aorata-gegonota.blogspot.com