Με τη Συρία στο κέντρο του κυκλώνα, κοντέψαμε να ξεχάσουμε τη Λιβύη.
Όταν ανάβει αλλού φωτιά, λογικό είναι να στρέφεται το βλέμμα της
επικαιρότητας προς τα κει και να μειώνεται το ενδιαφέρον για τ’
αποκαΐδια, που μια άλλη εξ ίσου δυνατή φωτιά είχε αφήσει σε πρότερο
χρόνο, σε κάποια άλλη μεριά. Όσο όμως δύσκολο είναι να παλεύεις με τη
φωτιά, άλλο τόσο είναι να παλεύεις και με τ’ αποκαΐδια, προσπαθώντας να
τα ξαναστήσεις όλα απ’ την αρχή και σε μια άλλη βάση, διαφορετική.
Κι η
Λιβύη βρίσκεται σε μια παρόμοια αβέβαιη κατάσταση, σχετικά ήρεμη σε
σχέση με την κόλαση της προηγούμενης χρονιάς, αλλά ακόμα με ισχυρά
ένοπλα καπετανάτα, κυρίως στις πόλεις κοντά στα σύνορα με την Τυνησία
και στο Νότο, που αρνούνται να υπακούσουν στην κεντρική εξουσία, που
ανακηρύσσουν αυτόνομες περιοχές, για παράδειγμα στη Μισράτα, όπου
απαιτούν από τους επισκέπτες βίζα για να εισέλθουν στην πόλη, που
καταλαμβάνουν το αεροδρόμιο της Τρίπολης, ζητώντας την απελευθέρωση
δικών τους μαχητών, που αποκλείουν τον κεντρικό βόρειο οδικό άξονα
απαιτώντας περισσότερες έδρες για τις ανατολικές επαρχίες στο νέο
Κογκρέσο, που εμπλέκονται σε σφοδρές μάχες με τους υποστηρικτές ακόμα
του παλαιού καθεστώτος, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες νεκρούς, κλπ, κλπ.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, τα πράγματα προχωρούν και όπως έγινε με την
Αίγυπτο, έτσι και η Λιβύη μπαίνει σε σειρά εκλογών. Και μάλιστα σύντομα,
δηλαδή σήμερα.