0 Σχέδιο: Η ελληνική διατροφή ως ελιξίριο μακροζωίας!

Αν υπάρχει ένας τομέας στο όποιο έχουμε ήδη ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σφηνωμένο βαθιά στο παγκόσμιο συλλογικό υποσυνείδητο είναι ο τομέας της διατροφής.

Χάρη σε πάμπολλες διεθνείς μελέτες -και παρά την εθνική μας συστολή στο συγκεκριμένο θέμα- γύρω από την μακροζωία και την μεσογειακή διατροφή υπάρχει ένας συσχετισμός βαθιά ριζωμένος στο μυαλό του μέσου παγκόσμιου καταναλωτή.

Πάνω σε αυτό το δεδομένο και με σωστό σχεδιασμό, τόσο από τις επιχειρήσεις όσο και από το κράτος, θα μπορούσαμε σε δυο δεκαετίες από σήμερα να έχουμε κάνει το σύνολο των ελληνικών αγροτικών προϊόντων να θεωρούνται ως συμπληρώματα διατροφής και ελιξίρια μακροζωίας. Τα οφέλη από την επιτυχή εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδιασμού είναι ιλιγγιώδη...

Προσοχή όμως! Δεν μιλάμε για την μεσογειακή διατροφή που βάζει στην εικόνα πολλούς μεσόγειους λαούς και ανταγωνιστές μας αλλά για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Αν το καταφέρουμε αυτό σε πολλά ή σε λιγότερα προϊόντα θα καταφέρουμε να έχει μπει τμήμα της ελληνικής διατροφής στην καθημερινότητα και στο τραπέζι του κάθε καταναλωτή του κόσμου. Καταναλωτής ο οποίος θα πληρώνει αδρά για λίγα γραμμάρια ελληνικού προϊόντος που μακραίνουν την ζωή του και χαρίζουν υγεία και ομορφιά.

Ας μην παραθέσουμε στοιχεία για το πόσα τρις ξοδεύονται το χρόνο γύρω από την ποιοτική διατροφή και τα συμπληρώματα που χαρίζουν μακροζωία υγεία ή ομορφιά. Ας μην μιλήσουμε για τα δεκάδες ξενικά προϊόντα τα οποία μπαίνουν στην κατανάλωση ως τέτοια. (Αλόη, ιποφαές, βιταμίνες, φαρμακευτικά συμπληρώματα διατροφής, κλπ)

Ας μιλήσουμε για τα εκατομμύρια αρώματα, χιλιάδες γεύσεις και τοπικά προϊόντα με ατομικά χαρακτηριστικά και ποιότητα, ανά περιοχή, ανά βουνό και ανά χωράφι. Προϊόντα στην απλούστερη μη επεξεργασμένη μορφή τους που να γίνουν εύκολα ο ελληνικός χρυσός, αρκεί να παραχθούν σωστά, να βρεθούν στα χέρια σωστών επιχειρηματιών να διαφημιστούν ως ελιξίρια μακροζωίας, ομορφιάς και υγείας και να στηριχτούν με αναπτυξιακά μέτρα από το κράτος στην βάση ενός σχετικά μακροχρόνιου σχεδιασμού.

Άμεσα μπορούν να γίνουν αυτά με μέλια, ελιές, λάδια, τυριά τυροκομικά, όσπρια, βότανα κρασί και άλλα, και μακροπρόθεσμα το σύνολο της ελληνικής διατροφής. Όλα όσα μας περιβάλλουν και μας κάνουν να ζούμε περισσότερο από κάθε ευρωπαίο, θα πρέπει -και μπορούν- να προσανατολιστούν παραγωγικά, ποιοτικά, διαφημιστικά και επιχειρηματικά προς αυτή την κατεύθυνση στην οποία η χώρα μας έχει ήδη μια θετική παγκόσμια εικόνα.

Μια σήμανση στα προϊόντα “Greek food- ELIXIR longevity” και μια συνεχής χαμηλής έντασης χρόνια παγκόσμια καμπανιά σε συνδυασμό με τον ΕΟΤ, θα μπορούσε να κάνει ακόμη και την απλή τουριστική παραμονή στην χώρα να θεωρείται περίπου “ηλιακό λίφτινγκ”.

Γύρω από αυτό το success story σταδιακά θα μπορούσε να στηθεί μια ολόκληρη κουλτούρα δημιουργίας, τουρισμού, διαμονής, ήπιας ανάπτυξης, ποιότητας, εξαγωγών επιχειρηματικότητας και τελικά εθνικής ταυτότητας και οικονομικής εξειδίκευσης και προσανατολισμού.

Και όλο αυτό να κουμπώσει πάνω στο πατροπαράδοτο τουριστικό μοντέλο: «Λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου» πασπαλισμένο με τα αρχαία ερείπια νησιά κλπ.

Την ίδια στιγμή 2-3 ή δέκα παγκόσμια γνωστοί Chef θα μπορούσαν -με την «κατάλληλη καθοδήγηση» σε ρευστό- να προμοτάρουν την ελληνική διατροφή με εκπομπές τους σε παγκοσμία κλίμακα.

Θα έχουμε πετύχει τον στόχο όταν -σε 15 χρόνια- ο μέσος ξένος καταναλωτής θα αγοράζει πανάκριβα λίγα γραμμάρια ελληνικό προϊόν και θα το καταναλώνει ευλαβικά σε μικροποσότητες καθημερινά, πεπεισμένος ότι κερδίζει μακροζωία, υγεία, ομορφιά. Πράγμα που ήδη δεν μπορείς να πεις ότι είναι ψέμα.

Θα μπορούσαν να γίνουν και πολλά αλλά πράγματα πάνω σε αυτό το προτζεκτ αν συγκροτούνταν άμεσα μια ομάδα η οποία θα δουλέψει πάνω στην ιδέα με παθός, συνεχεία, βάθος χρόνου και προφανώς ανεξάρτητα από τα καθημερινά πολιτικά πράγματα. 
Αν όλη η ιδέα μπει στο συλλογικό εθνικό μας υποσυνείδητο και στην παιδεία μας παίρνοντας την θέση του εθνικού σχεδίου. Τότε η γένια των σημερινών παραγωγικων 35-40αρηδων θα πρέπει να είναι σιγουρη πως δεν θα παραδώσει μια χρεοκοπημένη χώρα όταν θα αποχωρεί, αλλά μια “χώρα μοντέλο” ικανή να θρέψει τόσο τα παιδιά τα εγγόνια και τα δισέγγονα μας.

Και τελικά είναι κρίμα στην τόσο ευλογημένη κλιματολογικά χώρα μας να καλλιεργούνται στους κάμπους της ζωοτροφές (σιτάρια ή καλαμπόκια) τα οποία παράγονται ακόμη και στην Σιβηρία ή στο κλιματολογικά φτωχό Καναδά. Είναι κρίμα το λάδι, το μέλι, τα τυριά, οι ελιές και το κρασί μας να εξάγονται με τον τόνο και όχι με το γραμμάριο.

Θα μπορούσαμε με την τεχνολογία- υδροπονία και τον ήλιο μας να παράγουμε και να εξάγουμε τρεις σοδιές τον χρόνο Ελληνικής διατροφής και ποιότητας.


Αν επικεντρωθούμε στο φαγητό θα μαζέψουμε όλο ο χαρτί σε ενα κόσμο που πεινάει και θα πεινάει όλο και περισσότερο.

αἰέν ἀριστεύειν

RAMNOUSIA