Το Ellis Island αποτέλεσε το κέντρο υποδοχής των
μεταναστών που είχαν ως προορισμό τους την Αμερική, σε αναζήτηση μιας καλύτερης
ζωής, στα τέλη του 19ου έως τα μισά του 20ού αιώνα. Πριν αποχτήσει αυτό το όνομα, το νησί άλλαξε πολλούς
ιδιοκτήτες που ο καθένας του έδινε και διαφορετικό όνομα. Από το 1892, ως Ellis
Island, ξεκίνησε τη λειτουργία του ως κέντρο υποδοχής μεταναστών. Μέχρι τα τέλη
του 1954 πέρασαν από τις εγκαταστάσεις του πολλά εκατομμύρια ανθρώπων από
ολόκληρο τον κόσμο. Ανάμεσά τους περίπου 500.000 Έλληνες.
Ταξίδι στη «Γη της επαγγελίας»…
Μετά από ένα μεγάλο, κουραστικό ταξίδι στη
θάλασσα, κάτω από εξαιρετικά ανθυγιεινές συνθήκες, οι επιβάτες έβλεπαν για
πρώτη φορά το Άγαλμα της Ελευθερίας. Για αρκετούς, η αναμονή είχε πλέον
τελειώσει. Όσοι είχαν εισιτήρια της πρώτης και της δεύτερης θέσης, είχαν
εξεταστεί ήδη μέσα στο καράβι και ήταν ελεύθεροι να ξεκινήσουν την ζωή τους
στην Αμερική. Μοναδική προϋπόθεση για να τους επιτραπεί η είσοδος ήταν να
κουβαλούν μαζί τους 25 δολάρια, ώστε να δείξουν ότι μπορούν να επιβιώσουν μέχρι
να βρουν δουλειά. Οι ταξιδιώτες της τρίτης θέσης, ωστόσο, οι οποίοι ήταν και οι
μοναδικοί που ουσιαστικά ονομάζονταν μετανάστες, έβαζαν τα πράγματά τους σε
βάρκες και μεταφέρονταν στο νησί Ellis, με σκοπό να υποβληθούν σε νομικό και
ιατρικό έλεγχο.
Ένα βήμα από το «όνειρο»…
Οι γιατροί δούλευαν ανά ομάδες των δύο και
χρησιμοποιούσαν το σύστημα των «έξι δευτερολέπτων». Τότε υπήρχε η άποψη ότι
ένας έμπειρος ειδικός μπορούσε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να διαπιστώσει
μόνο με το βλέμμα την κατάσταση της υγείας του ταξιδιώτη και να διαγνώσει από
αναιμία μέχρι κιρσούς. Αν όλα ήταν καλά, όπως συνέβη στις περισσότερες
περιπτώσεις, οι μετανάστες έπαιρναν την πολυπόθητη άδεια και έβρισκαν κατοικία,
τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια, στη Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϊ.
Πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι απέκτησαν από
το πέρασμά τους σε αυτό ένα νέο όνομα. Λέγεται πως όταν κάποιος από τους
υπαλλήλους δεν μπορούσε να διαβάσει το όνομα ενός μετανάστη, το άλλαζε σε κάτι
πιο σύντομο και απλό.
Όταν υπήρχαν ενδείξεις ασθενείας, οι γιατροί
έγραφαν με κιμωλία πάνω στο πανωφόρι ένα γράμμα και έστελναν τον εξεταζόμενο
για επιπλέον έλεγχο. Το γράμμα ήταν διαφορετικό ανάλογα με το μέρος που οι
γιατροί εντόπισαν την «ανωμαλία», για παράδειγμα Ν για το λαιμό, H για την
καρδιά, Χ για παράνοια και πνευματικές ασθένειες και CT για το τράχωμα, μια
πολύ κοινή ασθένεια του ματιού, ειδικά σε όσους προέρχονταν από την
νοτιοανατολική Ευρώπη. Αν και οι πιο εξονυχιστικές εξετάσεις έβγαζαν τον
εκάστοτε μετανάστη άρρωστο, τότε του απαγορευόταν η είσοδος στις ΗΠΑ και
επέστρεφε στη χώρα του. Πολλοί παρέμεναν στο νησί πάνω από μία εβδομάδα μέχρι
να ακούσουν την ετυμηγορία για την περίπτωσή τους. Οι έγκυες γυναίκες
κρατούνταν στο νησί, ώστε να μην γεννήσουν στην Αμερική και παιδιά τους να μην
πάρουν υπηκοότητα. Πάνω από 350 παιδιά γεννήθηκαν στο νησί και 3.500 πέθαναν
μέχρι να αποφασιστεί αν θα φύγουν ή όχι.
Μετανάστες από όλο τον κόσμο
Όταν το νησί άνοιξε τις πύλες του, μια
μεγάλη αλλαγή άρχισε να πραγματοποιείται στον τομέα της μετανάστευσης στην
Αμερική. Οι αφίξεις από τη βόρεια και τη δυτική Ευρώπη (τη Γερμανία, την
Ιρλανδία, την Βρετανία και τις σκανδιναβικές χώρες) αραίωσαν και όλο και
περισσότεροι μετανάστες προέρχονταν από τη νοτιοανατολική Ευρώπη. Μεταξύ της
νέας αυτής γενιάς ήταν πολλοί Εβραίοι, Ιταλοί, Έλληνες, Πολωνοί, Ούγγροι,
Τσέχοι, Σέρβοι, Σλοβάκοι, αλλά και πολλοί μη-Ευρωπαίοι από τη Συρία, την
Τουρκία και την Αρμενία. Όλοι ήλπιζαν για μια καλύτερη ζωή στη «Γη της
Επαγγελίας», μακριά από τον πόλεμο, την πείνα και τις διώξεις.
Οι «βρωμοέλληνες»…
Στο διάστημα 1892 έως 1924, πάνω από μισό
εκατομμύριο Έλληνες βρέθηκαν στο νησί Ellis και υπολογίζεται πως σχεδόν οι
μισοί επέστρεψαν κάποια στιγμή μόνιμα στην Ελλάδα. Οι Αμερικανοί δεν τους
έτρεφαν ιδιαίτερη συμπάθεια. Τους φώναζαν «λιγδιάρηδες» («greaseballs») και
«βρωμοέλληνες» («dirty Greekσ»). Στον Νότο, οι Έλληνες βρέθηκαν στο στόχαστρο
της Κου-Κλουξ-Κλαν, ενώ οι νόμοι που ψηφίζονταν για τους μαύρους ίσχυαν και για
τους ίδιους, καθώς δεν θεωρούνταν «λευκοί».
Χώρος μνήμης
Από το 1924 μέχρι το κλείσιμό του, το 1954,
το νησί Ellis έπαψε να υποδέχεται μετανάστες. Με αλλαγές στη νομοθεσία, οι
μετανάστες ελέγχονταν πριν φύγουν από τη χώρα τους από το Προξενείο. Από τότε,
το Ellis χρησιμοποιήθηκε ως κέντρο κράτησης για εγκληματίες και για
ανεπιθύμητους μετανάστες, των οποίων η άδεια είχε λήξει. Δεν υπάρχουν αρχεία
μεταξύ 1924-1954. Από το 1965, το νησί είναι μέρος του Εθνικού Μνημείου του
Αγάλματος της Ελευθερίας και πλέον στις εγκαταστάσεις του νησιού λειτουργεί
μουσείο.
Πηγές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου