Εκατοντάδες μικρά χωριά, μια τεχνητή λίμνη κρυμμένη ανάμεσα στα βουνά μόνο για τους λάτρεις της εξερεύνησης, μικρές παραλίες σε ανύποπτες στροφές και χιλιόμετρα αμμουδιάς που θα σε κάνουν να νιώσεις ναυαγός. Και όλα αυτά στο εντυπωμένο στην συνείδηση μας ως το απολύτως τουριστικό νησί.
Γίνεται; Κι όμως, γίνεται… Αρκεί να έχεις όρεξη να αφεθείς στην μαγεία του τοπίου της Νότιας Ρόδου και βέβαια να έχεις όρεξη για χιλιόμετρα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι χωρίς αυτοκίνητο και γεμάτο ρεζερβουάρ εξερεύνηση δεν γίνεται, αλλά για καλή τύχη όλων μας το οδικό δίκτυο της Ρόδου, ακόμη κι αν πρόκειται να σας οδηγήσει στα πιο μικροσκοπικά χωριά, είναι απρόσμενα καλό για ελληνικό νησί.
Ρόδος λοιπόν δεν σημαίνει μόνο κοσμοπολίτικες διαδρομές και πολύβουες παραλίες. Ρόδος σημαίνει να γευτείς το μυρωδάτο μελεκούνι (ροδίτικο σησαμένιο παστέλι με διάφορα αρωματικά και πορτοκάλι), να πέσεις με τα μούτρα στα πιτταρούδια και τα χόρτα της σύβρασης, να πιείς την τοπική σούμα και να φορτώσεις την βαλίτσα με κοριαντολίνο σε διάφορα χρώματα. Ρόδος θα πει, ακόμα, να βουτάς την ώρα του δειλινού στα ολόζεστα νερά της, με θέα τα μαβιά και πορτοκαλοκόκκινα σύννεφα, γιατί ο ορίζοντας της διαφέρει από άλλα νησιά, έτσι όπως απλώνεται πάνω από το κεφάλι σου και νομίζεις ότι θα δεις ως τα πέρατα του κόσμου.
Μια και δυο, λοιπόν, ξεκινάμε από την πόλη με όρεξη και κατευθυνόμαστε νότια. Καλού, κακού, μια πρώτη στάση στην Παναγία την Κυρά ή Ψηλή, μεγάλη η χάρη της, για να ανάψουμε ένα κεράκι και να θαυμάσουμε την πανέμορφη θέα προς την παραλία Τσαμπίκα, με τα γαλαζοπράσινα νερά, την λεπτή αμμουδιά και τα τριγύρω πεύκα, είναι απαραίτητη. Το εκκλησάκι του 15ου αιώνα, καρφιτσωμένο στην κορυφή ενός καταπράσινου λόφου, έχει μεγάλη ιστορία και η εικόνα θρυλείται ως θαυματουργή για τις άτεκνες γυναίκες, δεν είναι να απορείς λοιπόν που το όνομα Τσαμπίκος ή Τσαμπίκα έχει ταυτιστεί με τους Ροδίτες, ούτε που πάνω στην εικόνα βλέπεις καρφιτσωμένα εκατοντάδες κέρινα μωρά. Τα τάματα πολλά και η Παναγία πρόθυμη να ικανοποιήσει τα αιτήματα των πιστών, αρκεί να ανεβείς το λόφο και τα 300 περίπου σκαλοπάτια γονατιστός. Όπως και να ‘χει, μόλις φτάσεις απλώνεται μπροστά στα μάτια σου ολόκληρη η ακτογραμμή μέχρι την Λίνδο και η θέα είναι απλώς μαγευτική!
Συνεχίζουμε προς Αρχάγγελο και Στεγνά. Η… ιδιαίτερη περίπτωση του νησιού, δεν σου «γεμίζει το μάτι» στην πρώτη βόλτα, αν όμως αφήσεις τον κεντρικό δρόμο και χαθείς στα στενά του παλιού οικισμού ακολουθώντας τον δρόμο προς το κάστρο, θα βρεθείς ανάμεσα σε ασβεστωμένα σπιτάκια με πολύχρωμες πόρτες και εσωτερικές αυλές που μυρίζουν γιασεμί και βασιλικό, την ώρα που μαυροφορεμένες γιαγιάδες με μαντήλια στο κεφάλι ετοιμάζουν τους ξυλόφουρνους για να ψήσουν ψωμί και κατσικάκια σε πήλινες γάστρες. Με λίγη τύχη, ίσως κερδίσεις μια «πρόσκληση» στο εσωτερικό του σπιτιού για να σε τρατάρουν και να θαυμάσεις την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των σπιτιών με τον σουφά, τον ξύλινο αμπαταρό και τα δεκάδες κεραμικά πιάτα στους τοίχους. Το χωριό εξάλλου φημιζόταν για την τέχνη της κεραμικής και του αργαλειού και υπάρχουν ακόμα ελάχιστες μικρές βιοτεχνίες για να προμηθευτείς είδη λαϊκής τέχνης, ενώ στην περιοχή υπάρχει και το περίφημο μικρό αλογάκι, αν και δυστυχώς ο πληθυσμός είναι πλέον μονοψήφιος. Παρότι έχουν την φήμη δύσκολων ανθρώπων, η αλήθεια είναι ότι το χωριό διατηρεί μια αυθεντικότητα που δεν θα συναντήσεις εύκολα στο κοσμοπολίτικο νησί. Μόνο μην προσπαθήσεις να καταλάβεις την ντοπιολαλιά. Εκεί θα σηκώσεις τα χέρια ψηλά και θα πεις «μαυροτή’α’νο»!
Καλύτερα να συνεχίσεις για την παραλία των Στεγνών, για να πιεις ουζάκι σε ένα από τα εκεί ταβερνάκια, όπως άλλωστε κάναμε κι εμείς και καθόλου δεν το μετανιώσαμε. Τα νερά εδώ, όπως και στους κολπίσκους που ακολουθούν είναι πολύ ωραία και μια βαρκάδα ως την κρυφή Κόκκινη Άμμο, μυστικό επτασφράγιστο των ντόπιων που φτάνουν εδώ τις Κυριακές με βάρκες για μπάρμπεκιου πάνω στο κύμα και μοναχικές βουτιές, είναι ότι πρέπει.
Ο χάρτης μπορεί να έχει ήδη σημειωμένες πάνω κάποιες στάσεις σε χωριά, αλλά από την άλλη, αν δεν λοξοδρομήσεις και λίγο από την διαδρομή σου, χάνεις τις μικρές, απρόσμενες χαρές που περιμένουν καρτερικά να τις ανακαλύψεις. Έτσι, αντί να ακολουθήσουμε την σύνηθη διαδρομή από Αρχάγγελο προς Λίνδο, μέσω της Ρόδου-Λίνδου, στρίβουμε δίπλα από την καντίνα στην διασταύρωση και ο δρόμος μας οδηγεί στον πορτοκαλεώνα του Αίθωνα. Οι μυρωδιές σε κατακλύζουν μέχρι να φτάσεις στο μικρό χωριό της Μαλώνας, πορτοκαλιές, μανταρινιές και καλάμια καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της ολιγόλεπτης διαδρομής, ενώ διάφορα εκκλησάκια «ξαποσταίνουν» στις σκιές. Συνεχίζουμε για Μάσσαρι και από εκεί, αντί να κατευθυνθούμε προς Κάλαθο, αναζητούμε το φράγμα του Γαδουρά, καθώς η ανθρώπινη παρέμβαση μερικές φορές κάνει θαύματα. Μια τεχνητή λίμνη, πεύκα, θυμάρια και αγριολούλουδα που αγκαλιάζουν το νερό, ένα εκκλησάκι έτοιμο να «κολυμπήσει» στα νερά και στη μέση να ξεπροβάλλουν οι μύτες από τα μισοβυθισμένα δέντρα.
Η θερμοκρασία, αισθητά πιο χαμηλή, ίσως να μην είναι αρκετή να σε δροσίσει όσο πρέπει αν φτάσεις εδώ Ιούλιο ή Αύγουστο. Όμως, από ‘δω και πέρα, αν ξαναβγείς στην βασική οδική αρτηρία της Ρόδου-Λίνδου, από Μάσσαρι και Κάλαθο ή Λίνδο και συνεχίζοντας για Καταβιά ως Πρασονήσι, η μαγική λέξη είναι μία: «βουτιά»!
Κατέχοντας, εξάλλου, δικαιωματικά τον τίτλο του «νησιού του Ήλιου», τα νερά στις παραλίες της Ρόδου είναι τόσο ζεστά που ακόμα και το βραδινό μπάνιο είναι απόλαυση. Είτε αγαπάς το βότσαλο, είτε είσαι λάτρης της χρυσής αμμουδιάς, η Νότια Ρόδος έχει την ποικιλία που χρειάζεται για να καλύψει κάθε επιθυμία σου. Στην Τσαμπίκα και την Αγία Αγάθη, η αμμουδιά και τα ρηχά νερά είναι ιδανικά για τα πιτσιρίκια, στους Πεύκους και το Κιοτάρι μπορείς να ανακαλύψεις γραφικούς κολπίσκους, ενώ το Πρασονήσι ενδείκνυται για τους λάτρεις του windsurfing και των θαλάσσιων σπορ. Η τεράστια αμμουδιά στην Κάλαθο και την Λαχανιά κρύβει beach bar αλλά και ερημικά σημεία που θα σε κάνουν να νιώσεις ναυαγός και στην Γλύστρα θα αποκοιμηθείς κάτω από τον παχύ ίσκιο των πεύκων.
Αν, βέβαια, θα έπρεπε να διαλέξει κανείς το πιο ειδυλλιακό σημείο του νησιού, πιθανότατα ο κολπίσκος του Αγίου Παύλου με τα γαλαζοπράσινα νερά και την θέα στην πανοραμικά χτισμένη Λίνδο, θα κέρδιζε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Η «σταρ» της Νότιας Ρόδου διατηρεί από την δεκαετία του ’70 τα σκήπτρα του τουρισμού στο νησί. Η Ακρόπολη που πρωταγωνίστησε στα «Κανόνια του Ναβαρόνε» την ίδια περίοδο, τα γραφικά σοκάκια της, τα βοτσαλωτά ψηφιδωτά στις αυλές των καπετανόσπιτων και τα εκατοντάδες γαϊδουράκια που παίζουν τον ρόλο των «ταξί» στον προστατευόμενο από την UNESCO οικισμό, έχουν μετατρέψει το χωριό στον αγαπημένο προορισμό πολλών ξένων, ανάμεσα τους και ο David Gilmour των Pink Floyd, που παραθέριζε εδώ από τα ‘70s, φιλοξενώντας πολλούς από τους διάσημους φίλους του στο ιδιόκτητο σπίτι του.
Περνώντας το κατώφλι ενός καπετανόσπιτου θα δείτε ότι το «άρωμα» της παράδοσης βρίσκεται παντού. Οι πέτρινοι πορώδεις τοίχοι με τον θυρεό και την χρονολογία κτίσης του σπιτιού, το ψηφιδωτό βοτσαλωτό δάπεδο, γνωστό ως «χοχλάκι» στη λινδιακή διάλεκτο και οι ξύλινοι οντάδες, πάνω στους οποίους βρίσκονται τα στρώματα, τα εκατοντάδες κεραμικά πιάτα στους τοίχους με τα ιδιαίτερα ροδίτικα σχέδια και το ανατολίτικο στοιχείο να ελλοχεύει διακριτικά στις διακοσμητικές λεπτομέρειες, αναφορά στο χαρμάνι πολιτισμών που εκπροσωπεί το νησί των Δωδεκανήσων, είναι μερικές μόνο από τις ιδιαιτερότητες του οικισμού αυτού. Και το βράδυ, ποτάκι στο περίφημο “Socrates” ως τις μία όμως, γιατί μετά η μουσική κλείνει, ο οικισμός είναι όντως προστατευόμενος -και από αυτή την άποψη.
Η ζέστη βέβαια κατά την διάρκεια της ημέρας είναι παροιμιώδης στη Λίνδο. Γι’ αυτό και το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς είναι, είτε να κατευθυνθεί προς τους κοντινούς Πεύκους και να βουτήξει στα γαλαζοπράσινα νερά, είτε να αναζητήσει λίγη δροσιά στα μικρά χωριουδάκια που βρίσκονται στο εσωτερικό του νησιού. Η νοτιοδυτική πλευρά είναι η λιγότερο τουριστική, οπότε αν θέλεις να χαθείς σε μικρά χωριουδάκια με καφενεία και ταβερνάκια κάτω από πλατάνια, θα προτιμήσεις χωριά όπως η γλυκύτατη Λαχανιά, ο Άγιος Ισίδωρος, τα Σίαννα, ο Ίστριος, τα Προφύλια, η Απολλακιά, ο Μονόλιθος και η βορειότερη Κρητηνία, που έχουν διατηρήσει περισσότερο τα χαρακτηριστικά τους, σε πείσμα της επέλασης των τουριστών.
Στον Μονόλιθο βέβαια, το πολυφωτογραφημένο μεσαιωνικό του κάστρο που δεσπόζει στην κορυφή του βραχώδους ογκόλιθου, είναι ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα κάστρα της Ρόδου. Και πως άλλωστε, αφού η θέα που προσφέρει προς τις γειτονικές νησίδες, τον κάμπο και την θάλασσα σου κόβουν την ανάσα. Άλλωστε, το εκκλησάκι που βρίσκεται εντός του κάστρου, είναι και αυτό ένας λόγος να φτάσεις ως εδώ. Μια πορτοκαλάδα στο καφέ που βρίσκεται λίγο πιο κάτω, ανάμεσα σε Πεύκα ή συνέχεια για την μικροσκοπική πλατεία της Κρητηνίας με τα δύο καφενεία και την εξαιρετική, επίσης, θέα; Η επιλογή έγκειται στα κέφια του καθενός, η Αρχαία Κάμειρος όμως είναι ένα σημείο στο οποίο θα πρέπει να φτάσεις, ακόμη κι αν δεν είσαι λάτρης της αρχαιολογίας. Η αναφερόμενη και ως «Πομπηία της Ελλάδας», καθώς κανείς δεν ξέρει γιατί εγκαταλείφθηκε ο καλοδιατηρημένος οικισμός, ήταν μία από τις 3 μεγάλες αρχαίες πόλεις της Ρόδου. Ειδυλλιακό είναι και το λιμανάκι της Σκάλας Καμείρου, από όπου αναχωρούν τα πλοιάρια για την Χάλκη, ούτως ή άλλως όμως η διαδρομή είναι όμορφη και υπάρχουν σημεία για βουτιές και ταβερνάκια για ψαρομεζέδες εκλεκτούς, που αξίζει να σας κάνουν να φτάσετε ως εδώ.
Κι αφού τώρα έχουμε οριοθετήσει κάπως την διαδρομή μας, ακολουθούμε μια κάπως ανορθόδοξη πορεία και ξαναστρίβουμε προς το Νότο, παίρνοντας τον παραλιακό δρόμο της νοτιοανατολικής πλευράς που θα μας οδηγήσει προς την Κατταβιά και το Πρασονήσι. Χαμηλοί κέδροι και θάμνοι φτάνουν ως τις αμμουδερές ακτές και ο αέρας κοντράρει το νερό, δημιουργώντας σκηνικό βγαλμένο από road movie, έτσι όπως μπροστά μας απλώνεται ο ίσιος, άδειος δρόμος. Λίγο πριν το τέρμα του νησιού η αίσθηση είναι εντελώς διαφορετική από οποιοδήποτε άλλο σημείο του. Και ο ορίζοντας πάντα ανοιχτός για τους ονειροπόλους. Μεσοπέλαγα, ένα πέτρινο «καράβι» έχει ρίξει άγκυρα. Ο θρύλος θέλει το πειρατικό πλοίο να πέτρωσε, όταν οι πειρατές προσπάθησαν να κλέψουν την εικόνα της Παναγίας της Σκιαδενής. Στο μάγουλο της Παναγίας, πάντως, ακόμα υπάρχει η πληγή με το ξεραμένο αίμα για να θυμίζει την παλιά εκείνη ιστορία.
Φτάνοντας στην Κατταβιά, οι ελάχιστοι κάτοικοι θα σου χαρίσουν ένα γλυκό χαμόγελο και θα σε καλησπερίσουν. Τα πράγματα εδώ κυλούν αργά και παραγωγικά. Πατάτες, ζαρζαβατικά, σιτάρι, φασόλια, ξεμυτίζουν στην γύρω πεδιάδα και τα μεσημέρια ακούς μόνο το αεράκι και τα τζιτζίκια, που ανέλαβαν χρέη ψάλτη στον εγκαταλελειμμένο καθολικό ναό του Αγίου Μάρκου. Απομεσήμερο ευτυχίας, με λίγα λόγια. Στα στενοσόκακα του οικισμού τώρα, οι πολύχρωμες πόρτες, ανακατεύονται με νιαουρίσματα και μυρωδιές από τηγάνι. Τα απογεύματα οι παππούδες πίνουν καφέ στην σκιά του πλάτανου και οι γυναίκες ανάβουν τα καντήλια στην Αγία Παρασκευή, την Παναγία Καθολική και τον Άγιο Στέφανο, στο δρόμο προς Πρασονήσι.
Εκεί πάλι, μια στενή λουρίδα γης ενώνει την Ρόδο με το πράσινο νησί. Αριστερά υπάρχει νηνεμία, δεκάδες λουόμενοι βυθίζουν τις πατούσες τους στην πιο βελουδένια άμμο. Αριστερά η θάλασσα είναι ανταριασμένη, ιδανική για τους windsurfers που κατασκηνώνουν εδώ όλο το καλοκαίρι. Οι δυο θάλασσες «φιλιούνται» στο μέσον τον χειμώνα, το καλοκαίρι που το αμμουδένιο μονοπάτι προβάλλει χωρίζουν τα τσανάκια τους. Στον δρόμο της επιστροφής, το χαμόγελο έχει κολλήσει στο πρόσωπο μας, κοιτάμε το μονοπάτι με τα κυπαρίσσια που οδηγεί στο παλιό ιταλικό εργοστάσιο μεταξουργίας και ονειρευόμαστε κυνηγητά στην δροσιά τους. Ευτυχώς η υπόσχεση μιας βουτιάς στην τεράστια παραλία της Λαχανιάς κάνει τα χιλιόμετρα να μοιάζουν πιο λίγα. Αφήνουμε βιαστικά τα ρούχα μας στην ακτή και βουτάμε με ανοιχτά τα μάτια, ο βυθός με τα πολύχρωμα μικρά βότσαλα και το σκούρο μπλε νερό είναι αποκάλυψη. Ο ήλιος είναι τώρα πίσω μας, αλλά εμάς καθόλου δεν μας πειράζει που δεν βλέπουμε ηλιοβασίλεμα. Μετράμε αποχρώσεις του μπλε και στα μάτια μας καθρεφτίζεται μια χαρά πολύχρωμη, σαν τον βυθό που αντικρίσαμε πριν λίγο.
ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ:
Xenones Lindos, Λίνδος (τηλ. 22440-31558, http://www.xenoneslindos.gr):Ένα όμορφο συγκρότημα με studios και οικογενειακά διαμερίσματα, που διατηρούν σε μεγάλο βαθμό την ιδιαίτερη, παραδοσιακή αρχιτεκτονική του ξεχωριστού χωριού, με το χοχλακόστρωτο δάπεδο, τους πέτρινους πορώδεις τοίχους και τους ξύλινους, σκαλιστούς οντάδες. Η ταράτσα του αποτελεί ιδανικό σκηνικό χαλάρωσης, για να απολαύσετε το πρωινό, το γεύμα ή τα ποτά σας με θέα προς την Ακρόπολη και το χωριό, υπό τους ήχους της χαλαρωτικής μουσικής που «ντύνει» τον χώρο.
Lambis Studios, Λίνδος (τηλ. 22440-31816, http://lambistudios.com):Χτισμένο σε ένα ειδυλλιακό σημείο και απέχοντας ελάχιστα από τον γραφικό κολπίσκο του Αγίου Παύλου και την κεντρική πλατεία της Λίνδου, το νεόκτιστο συγκρότημα περιστοιχίζεται από έναν όμορφο κήπο, με την κεντρική πισίνα να αποτελεί το σημείο αναφοράς των διαμερισμάτων και δωματίων του. Η ιδιαιτέρως φιλική και ζεστή ατμόσφαιρα του άλλωστε, είναι ένα από τα δυνατά σημεία του, σε συνδυασμό με τις οικονομικές τιμές.
Pefkos Beach Hotel, Πεύκοι (τηλ. 22440-48008, http://www.pefkosbeach.gr): Χτισμένο σε έναν πευκόφυτο λόφο στη νοτιοανατολική Ρόδο και με θέα προς την γύρω περιοχή και τον υπέροχο κόλπο των Πεύκων, το ξενοδοχείο υπερέχει από άποψη τοποθεσίας αλλά και εξυπηρέτησης. Η εγγύτητα προς το πιο παρθένο και ανεξερεύνητο κομμάτι της Νότιας Ρόδου, οι καλές τιμές αλλά και οι ανέσεις που προσφέρει το ξενοδοχείο, αποτελούν ιδανικό συνδυασμό.
ΠΕΡΙ ΓΕΥΣΗΣ…
Στην παραλία των Στεγνών, δοκιμάστε τον «Γιαλό» (τηλ. 22440-23423, http://www.menoume-ellada.gr/pages/details.aspx?pid=1156), ένα μικροσκοπικό ταβερνάκι με ολόφρεσκους μεζέδες, εξαιρετικές και χορταστικές τοπικές σαλάτες (δοκιμάστε την πετρωνιάτικη και θα μας θυμηθείτε...) και μακαρονάδα θαλασσινών που φτιάχνεται από την αρχή εκείνη την ώρα και μυρίζει θάλασσα και αλμύρα, όπως πρέπει άλλωστε!
Στην Αρχαία Κάμειρο, εμείς φάγαμε στο «Old Kamiros»(22410-40012, http://www.oldkamiros.com), αστακουδάκια, μύδια αχνιστά, χταποδάκι στα κάρβουνα και φρεσκότατα ψάρια που ήρθαν από τα δίχτυα του ιδιόκτητου καϊκιού κατευθείαν στο τραπέζι μας, εσείς όμως μπορείτε να δοκιμάσετε και κρεατικά, αν δεν επηρεάζεστε από την θαλασσινή αύρα της περιοχής. Επίσης, βρήκαμε και wi-fiγια να τελειώσουμε τις δουλειές μας, πριν βουτήξουμε, ενώ οι ομπρέλες στην παραλία ακριβώς από κάτω ήταν δωρεάν για τους πελάτες και πολύ μας άρεσε.
Πολύ ωραία ταβερνάκια με παραδοσιακό φαγητό και λιγότερο κόσμο θα βρείτε και στην Κατταβιά, την Λαχανιά και την Προφύλια. Εκεί θα δοκιμάσετε οπωσδήποτε πιτταρούδια, γιαπράκια, κατσικάκι στη γάστρα και άλλα ροδίτικα καλούδια. Ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της Ελλάδας με τοπική κουζίνα είναι ο «Μαυρίκος» στη Λίνδο. Βρίσκεται ακριβώς στην πλατεία και έχει βραβευθεί αρκετές φορές με Χρυσό Σκούφο.
ΤΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ
Κοριαντολίνο, το τοπικό λικέρ που φτιάχνεται μόνο εδώ, ή σούμα για τους πότες της παρέας. Αν φτάσετε στην Ρόδο τέλος Ιουλίου με αρχές Αυγούστου, έχετε το νου σας για την Γιορτή του Μελιού και της Σούμας που γίνεται στο χωριό Σίαννα για να προμηθευτείτε από εκεί το ροδίτικο νέκταρ, που ιδανικά σερβίρεται με μια φέτα πράσινο, άγουρο μανταρίνι. Μελεκούνια και ξεροτήγανα σε μεγάλες δόσεις για τους γλυκατζήδες, που μπορούν να τα απολαύσουν χωρίς τύψεις, αφού είναι από τα πιο υγιεινά γλυκά που θα φάτε. Κεραμικά, ροδίτικα πιάτα, πήλινους κουμπαράδες και χειροποίητα χαλιά για δωράκια και για το σπίτι. Χειροποίητα δερμάτινα σανδάλια από τους τεχνίτες στα στενά της Λίνδου, που θα σας θυμίζουν καλοκαίρι και όταν γυρίσετε στην πόλη.
http://www.menoume-ellada.gr/
http://rhodes-emerald-island.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου