Δήμος και κράτος. Σύνολον ανθρώπων με πολιτικά δικαιώματα με δύναμη νομοθετικής εξουσίας και έλεγχο της εκτελεστικής.
Τριακόσιοι πολιτικοί, εκλεκτοί του Δήμου, θα μπουν στον ναό της Δημοκρατίας που είναι η βουλή για να νομοθετήσουν και να διαχειριστούν την κυβερνητική εξουσία πάντα επ ωφελεία του Δήμου και όχι της τσέπης τους.
Η πολιτική είναι τρόπος ζωής. Και τα πολιτικά κόμματα αντιπροσωπεύουν τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να δουλεύουν μόνον για το συμφέρον του κόσμου.
Μέχρις εδώ η θεωρεία είναι όμορφη, δελεαστική. Να όμως που φτάνει η στιγμή της πράξης. Εδώ χαλάει το πράγμα. Ο πολιτικός έρχεται και συχνοτίζεται με το διαπλεκόμενο σύστημα που αγκαλιάζει τον Ελληνικό κορβανά σαν ιστός αράχνης.
Βλέπεις, χρήμα και εξουσία αλληλένδετα (τόνα φέρνει τάλλο) είναι ο πιο ισχυρός μαγνήτης.
Το χρήμα είναι του Δήμου και άρα οι χρηματοδοσοληψίες πρέπει να είναι νόμιμες και καθαρές από κάθε άποψη και πάντα προς το συμφέρον του συνόλου.
Τώρα τι γίνεται αν από κακή διαχείριση(λάθος επιλογές αποδεδειγμένα σε υστεροβουλία) ή κλέψιμο ο Δήμος βρεθεί στα όρια της πτώχευσης και κληθούν οι δημότες να επανορθώσουν το κακό. Και μιλάμε για μια επανόρθωση που αν δεν είναι μεγάλη ο κόσμος θα συμβάλλει. Αν όμως, παράδειγμα η σημερινή Ελληνική περίπτωση 2012, δεν έχει εμφανείς προοπτικές απευθύνεσαι στο σύνολο του Δήμου και αυτός αναλαμβάνει τις ευθύνες μέσα από επείγουσες και αποφασιστικές διαδικασίες!
Αναζητούνται οι υπεύθυνοι της διαχειριστικής τραγωδίας και αποδίδονται οι ανάλογες ευθύνες χωρίς να τους παραχωρείς θωρακισμένα αυτοκίνητα μη και χαθεί ο σπόρος. Οι υπόλοιποι λόγω αδυναμίας άσκησης πολιτικής πάνε όλοι σπίτια τους χωρίς δικαίωμα εκλέγεσθαι πλέον. Ξηλώνεις τον ιστό της διαπλοκής και κλείνεις όλα τα παραθυράκια στους νόμους. Μετά βάζεις έναν νόμο παταγώδη!
Από τον επίορκο πολιτικό να αφαιρούνται τα περιουσιακά του στοιχεία και τα πολιτικά του δικαιώματα. Ύστερα αποδίδεται στην κοινωνία με ότι αυτό συνεπάγεται.
Πρέπει κάποτε όλοι αυτοί που σκοπεύουν να ασχοληθούν με την πολιτική να εμπεδώσουν την ιερότητα της ιδιότητας του πολιτικού. Το υπ’ αριθμόν ένα λειτούργημα. Και οι παραβιάσεις των κανόνων που το διέπουν απαιτούν ανάλογες τιμωρίες και όχι επιβράβευση με την επανεκλογή τους στους ίδιους θώκους λες και είναι αναγκαίο κακό. Τα ευφυολόγημα του τύπου ‘’τον πολιτικό δεν τον τιμωρείς. Τον στέλνεις σπίτι του’’ αναφέρεται μόνον για τους πολιτικά ολίγιστους.
Η πολιτική δεν είναι στίβος για καριέρα ή απόκτηση περιουσίας. Είναι μαρτυρικός δρόμος για ικανούς εργάτες να προσφέρουν στην κοινωνία. Όσοι δεν το βλέπουν έτσι να παραμείνουν στα καθ’ αυτών.
Για να μην νιώθουμε και υποχρεωμένοι (κε πρώην υπουργέ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου