Aφορμή για να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο στάθηκε η συμμετοχή μου σε σεμινάρια της στοάς του βιβλίου. Όπως ενημερώθηκα υπήρχε έκπτωση (της τάξεως του 30%) για τους φοιτητές. Όταν όμως ρώτησα αν ίσχυε κάτι ανάλογο για τους ανέργους, έλαβα αρνητική απάντηση. Βεβαίως αυτό δεν ισχύει μόνο για τα συγκεκριμένα σεμινάρια. Σε ανάλογες περιπτώσεις –το εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς μου έρχεται πρώτα στο μυαλό- υπάρχει ανάλογη πρόβλεψη για τους φοιτητές, καμία όμως για τους ανέργους.
Πρόθεσή μου δεν είναι φυσικά να αρχίσω κάποιον πόλεμο μεταξύ ανέργων και φοιτητών. Αρκετά είναι τα προβλήματα, πάσης φύσεως, που αντιμετωπίζουν οι δύο αυτές ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, το μόνο που τους λείπει είναι να αρχίσουν να αντιδικούν μεταξύ τους. Άλλωστε και εγώ ο ίδιος πριν περάσω στην κατηγορία των ανέργων υπήρξα φοιτητής. Και μάλιστα ένας φοιτητής που δεν τα έβγαζε εύκολα πέρα. Ίσως για τους περισσότερους η φράση φοιτητική ζωή να είναι συνυφασμένη με την καλοπέραση και την ανεμελιά κάτι τέτοιο όμως δεν ίσχυσε ποτέ για την περίπτωσή μου....
Σε μία ευνομούμενη και με έμφαση στο κοινωνικό κράτος πολιτεία, πιστεύω ότι θα υπήρχαν γενναίες εκπτώσεις στα εισιτήρια, στα δίδακτρα κ.τ.λ. και για τις δύο κοινωνικές ομάδες. Τι γίνεται όμως με τη δική μας πολιτεία που δεν είναι ούτε ευνομούμενη, ούτε ξακουστή για τις κοινωνικές της πρόνοιες;
Επειδή βρισκόμαστε σε περίοδο ισχνών αγελάδων και ενδεχομένως να μην υπάρχει η δυνατότητα για γενναιόδωρες εκπτώσεις σε όλους, θα πρέπει σώνει και καλά να επιλέξουμε; Άνεργος ή φοιτητής; Μήπως θα έπρεπε να ρίξουμε κλήρο; Η δική μου άποψη είναι πως όχι. Στο παράδειγμα ας πούμε που ανέφερα στην πρώτη παράγραφο θα ήταν πολύ πιο δίκαιο και σωστό να υπήρχε 15% έκπτωση για φοιτητές και ανέργους.
Εύλογα κάποιος θα ρωτήσει: Τι γίνεται όταν μπορεί κάποιος φορέας να δώσει ένα μικρό ποσοστό έκπτωσης σε μία και μόνο ευπαθή κοινωνική ομάδα; Ποιος προηγείται; Προσωπική μου άποψη είναι ότι, με την εξαίρεση των στρατιωτών που θα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλους όσον αφορά αυτού του τύπου τις διευκολύνσεις, ο άνεργος θα πρέπει να προηγείται. Εδώ διευκρινίζω ότι αναφέρομαι στον πιστοποιημένο άνεργο με κάρτα από τον ΟΑΕΔ. Ίσως μάλιστα αυτό αποτελέσει ένα κίνητρο για αρκετούς ανέργους χωρίς κάρτα –όπως παρατηρώ ότι ισχύει και από τους δικούς μου γνωστούς και φίλους – να περάσουν μια βόλτα από τον ΟΑΕΔ και να μάθουμε επιτέλους το πραγματικό ποσοστό της ανεργίας στη χώρα μας.
Γιατί όμως θα πρέπει ο άνεργος να διευκολύνεται περισσότερο σε σχέση με το φοιτητή ή ακόμα τον συνταξιούχο; Η απάντηση είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών έχουν τους γονείς να τους στηρίζουν. Κάτι που ασφαλώς δεν είναι κατακριτέο, ίσα-ίσα είναι ίσως από τις ελάχιστες θετικές διαφοροποιήσεις που έχουμε σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης. Είναι όμως μία πραγματικότητα. Αντίστοιχα η πλειοψηφία των συνταξιούχων παίρνει σύνταξη. Μα θα πει κάποιος: ξέρεις τι σύνταξη παίρνουν κάποιοι συνταξιούχοι; Όπως και να χει, κι αν δεν έχω ξεχάσει τα βασικά μαθηματικά που διδάχτηκα στο δημοτικό, το 200, το 300 και το 400 είναι πολύ-πολύ καλύτερο από το 0 που παίρνει ο μακροχρόνια άνεργος.
Η τραγική αλήθεια στην Ελλάδα σήμερα είναι ότι διαμαρτύρονται, κλείνουν δρόμους, φωνασκούν σχεδόν όλοι, εκτός από αυτούς που δεν έχουν δουλειά. Ο άνεργος είναι αυτός που λέμε ότι δεν έχει στον ήλιο μοίρα.
Υπερβολικό και δακρύβρεχτο; Σας βεβαιώνω ότι δεν είναι για αυτόν που περιμένει υπομονετικά στην ουρά να πάρει ένα πιάτο φαΐ, ευχόμενος κάτι να αλλάξει και την επόμενη μέρα να μην χρειαστεί να περιμένει ξανά στην ίδια ουρά.
Stereotype Breaker
Από Mail αναγνώστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου