<<[…] Μόνο που εμένα η ψυχή μου μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο ανάβει, σαν συλλογίζομαι τι είδους ζωή μας περιμένει, αν δεν διεκδικήσουμε μόνοι μας την ελευθερία. Γιατί, αφότου η διαχείριση των κοινών περιήλθε στην απόλυτη δικαιοδοσία των ολίγων ισχυρών, πάντοτε σ΄εκείνους βασιλιάδες, τετράρχες, έγιναν φόρου υποτελείς, λαοί, έθνη πληρώνουν εισφορές. Όλοι οι άλλοι δραστήριοι, έντιμοι, επιφανείς και αφανείς γίναμε όχλος, χωρίς εύνοια, χωρίς κύρος, υποχείριοι σ΄αυτους στους οποίους, αν το κράτος ήταν στα καλά του, θα προκαλούσαμε φόβο.
Έτσι, όλη η υπόληψη, η ισχύς, η δύναμη, τα πλούτη ανήκουν σ΄εκείνους ή όπου εκείνοι θέλουν. Σ’ εμάς άφησαν τους κινδύνους, τις αποτυχίες, τα δικαστήρια, τη φτώχεια. Αυτά ως πότε θα τα ανέχεστε παλικάρια; Δεν είναι προτιμότερο να πεθάνει κανείς αντρίκια παρά να χάσει με ατίμωση μια ζωή μίζερη κι ανέντιμη, αφού γίνεις παίγνιο της ξένης υπεροψίας; Όμως, για τ’ όνομα θεών και ανθρώπων, η νίκη είναι στα χέρια μας, η ηλικία θάλλει, το λέει η καρδιά. Αντίθετα μ΄εκείνους, που μαζί με την ηλικία και τα πλούτη όλα έχουν γεράσει. Το μόνο που χρειάζεται είναι η δράση, τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους βολικά. Γιατί ποιος άνθρωπος που έχει αντρίκιο φρόνημα, μπορεί να ανεχθεί εκείνοι να κολυμπούν στα πλούτη, που τα σκορπούν αλόγιστα, χτίζοντας στη θάλασσα και ισοπεδώνοντας βουνά, σε μας το βιος μας να μην επαρκεί ακόμα και για τα αναγκαία; […] Μαύρο το παρόν, το μέλλον τρισμαυρότερο. Τι άλλο μας απομένει από μια μίζερη πνοή; Γιατί λοιπόν δεν ξεσηκώνεστε; Να την εκείνη, εκείνη που συχνά ονειρευτήκατε, η ελευθερία…>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου