0 Ναρκωτικά: ο χημικός έλεγχος της κοινωνικής συμπεριφοράς

του Γιάννη Βελίκη

Λίγο πολύ, ο κύκλος της ζωής ενός μέσου, ψυχικά ισορροπημένου, ανθρώπου, δεν μοιάζει με κύκλο, αλλά με το κεφαλαίο γράμμα Λ (ή το σχήμα ενός βουνού): ως νεογέννητο βρέφος είναι στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου. Αν υποστηριχτεί σε αυτό το στάδιο και ζήσει, περνά στην αναζήτηση συναισθηματικών σχέσεων και ανάπτυξης της αντίληψης και της κινητικότητας του. Αν, και πάλι υποστηριχθεί, περνά στο στάδιο του δημοτικού σχολείου και αργότερα στην εφηβεία όπου θα πρέπει να δομήσει μία υγιή και αυτόνομη προσωπικότητα. Τέλος, στο ζενίθ της λειτουργικότητας του (πνευματικής και σωματικής) γύρω στα 40, μπορεί να δώσει το καλύτερο κομμάτι της συνεισφοράς του στους άλλους, στην κοινωνία, στον πολιτισμό, και στην ιστορική στιγμή που ζει...

 

 
Τα μεγαλύτερα έργα τέχνης, οι μεγαλύτερες πολιτικές πράξεις και τα σοφότερα λόγια ειπώθηκαν ή τουλάχιστον ξεκίνησαν να δουλεύονται σε αυτήν την ηλικία. Η συνέχεια είναι αντίστροφη. Γύρω στα 60 αρχίζει να φθίνει η πνευματική υπερδραστηριότητα και η μεγάλη παραγωγικότητα, και να ξαναπαίρνει τη σκυτάλη η ηθική ακεραιότητα και η αυτονομία της προσωπικότητας. Ως τα 80 ξαναγίνονται σημαντικά τα θέματα της διατήρησης των συναισθηματικών σχέσεων, της αντίληψης και της κινητικότητας, και τέλος ο ηλικιωμένος καταλήγει και πάλι, σαν το βρέφος, να ασχολείται με τα ζητήματα της ζωής και του θανάτου.

Για ορισμένους ως πολλούς, ωστόσο, ανθρώπους, η πορεία τους δεν ακολουθεί τα προαναφερόμενα στάδια. Λόγω της ατυχίας τους να μεγαλώσουν σε ένα ελλειμματικό, βίαιο, ή ψυχοπαθολογικό περιβάλλον, η ανάπτυξη των ψυχικών δεξιοτήτων (συναισθηματικών, νοητικών, κοινωνικών, πολιτισμικών) δεν συντελείται ποτέ και το άτομο χάνει την τεράστια ευκαιρία να γίνει ελεύθερο, αυτόνομο, συνειδητοποιημένο και ευτυχισμένο. Στις χειρότερες περιπτώσεις, δεν ξεπερνά ποτέ το ψυχικό στάδιο του βρέφους, αυτό που κανονικά θα έπρεπε να ξεπεραστεί τους πρώτους μήνες της ζωής, και αφορά στην ισορρόπηση μεταξύ της ζωής και του θανάτου (σωματικού και ψυχικού). Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι συνήθεις πελάτες των ψυχιατρικών ιδρυμάτων και των πιο οχυρωμένων φυλακών. Είναι οι άνθρωποι που γίνονται αυτόχειρες, σχιζοφρενείς ή δολοφόνοι. Και είναι και οι άνθρωποι που είναι επιρρεπείς στη χρήση σκληρών ναρκωτικών.

Φυσικά οι αιτίες της χρήσης τους είναι πρωτίστως μόνο, ψυχολογικές. Σύμφωνα με τον Ηλία Μιχαλαρέα «… τα ναρκωτικά σαν κοινωνικό φαινόμενο, σαν ακραία μορφή αλλοτρίωσης του ανθρώπου, είναι αποτέλεσμα μιας βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, που αφορά όλα τα επίπεδα των σημερινών κοινωνιών, τόσο σε βάθος όσο και σε πλάτος. Αυτή η βαθιά κοινωνική κρίση αντανακλάται στο επίπεδο της οικογένειας, διαπερνά την παιδεία, καθορίζεται από τις σχέσεις παραγωγής και διαχέεται μέσα στην εργασία και τον πολιτισμό. Αναπαράγεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ και θεσμοποιείται από την αστική νομοθεσία». Σύμφωνα με την Κατερίνα Μάτσα «…η τοξικομανία δεν είναι γραμμένη στα γονίδια τους. Οι αλλοιώσεις που προκαλούν στον εγκέφαλο οι ουσίες δεν αποτελούν τις αιτίες αλλά το βιολογικό υπόβαθρο της εξάρτησης. Οι πραγματικές αιτίες που κάνουν ένα νέο παιδί στην αρχή συχνά της εφηβείας του να στραφεί στα ναρκωτικά και να εξαρτηθεί απ’ αυτά πρέπει να αναζητηθούν σε πολλά επίπεδα, κοινωνικό, ατομικό, οικογενειακό. Η απόγνωση, η ανασφάλεια, η μοναξιά, η μιζέρια ωθούν τους νέους απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα σήμερα να ψάχνουν τρόπους να ξεφύγουν απ’ την αφόρητη πραγματικότητα, όπως οι ίδιοι τη βιώνουν. Τους κάνει να στρέφονται στα ναρκωτικά για να «γεμίζουν το κεφάλι τους» για να μπορούν να αντέξουν τον εαυτό τους και τους άλλους. Στον πολύ ευάλωτο, γεμάτο με συναισθηματικά ελλείμματα ψυχισμό τους αποτυπώνονται με δραματικό τρόπο οι κοινωνικές αντιφάσεις και η καθημερινότητα της κρίσης, της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της φτώχιας, της αποξένωσης, της πολιτιστικής και άλλης παρακμής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τοξικομανία είναι το προϊόν της συνάντησης της κοινωνικής κρίσης με μια προσωπική κρίση, με τη διαμεσολάβηση της οικογένειας σε κρίση».

Κατά τον σχετικό νόμο, «ναρκωτικά» νοούνται ουσίες με διαφορετική χημική δομή και διαφορετική δράση στο κεντρικό νευρικό σύστημα, αλλά με κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα την μεταβολή της θυμικής κατάστασης του χρήστη και την πρόκληση εξάρτησης διαφορετικής φύσης (ψυχικής ή και σωματικής) και ποικίλου βαθμού. Η παραγωγή, εμπορία και χρήση των ναρκωτικών ουσιών διώκονται. Ωστόσο, είναι κοινή εμπειρία όλων των αρμοδίων φορέων που ασχολούνται με το φαινόμενο ότι στην πραγματικότητα επιτρέπονται, από την καλλιέργεια τους σε τεράστιες γεωργικές εκτάσεις της λατινικής Αμερικής και του Αφγανιστάν, την μεταφορά τους μέσω τεράστιων πλοίων σε όλο τον κόσμο, την συνέργεια τελωνών και των συνοριοφυλάκων, ως τους εμπόρους που το πωλούν ελεύθερα στα πάρκα, στα νυχτερινά μαγαζιά και τις φυλακές.

Η κυκλοφορία τους, με την ανοχή κυβερνήσεων, αστυνομίας και δικαστικών, επιτρέπεται για δύο πολύ σοβαρούς λόγους: αποδίδουν τεράστια κέρδη και αναισθητοποιούν τους νέους ώστε να μην αντιδρούν στις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους.

Όσον αφορά στα κέρδη που αποδίδουν στην εφημερίδα «Αντιπληροφόρηση» διαβάζουμε: «…το εμπόριο ναρκωτικών, από τον παραγωγό στον τελικό χρήστη/καταναλωτή, αποδίδει κέρδος της τάξης του 3.000-4000% και υπολείπεται, ίσως, μόνο του εμπορίου όπλων και των οργάνων του ανθρώπινου σώματος. Συγκεκριμένα, όπως προκύπτει από μια δειγματοληπτική ανάγνωση μελετών, εκθέσεων και δημοσιογραφικών ερευνών, ο συνολικός παγκόσμιος ετήσιος τζίρος του εμπορίου ναρκωτικών ανέρχεται σήμερα σε μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια με ανοδικές τάσεις. Ο παγκόσμιος ετήσιος τζίρος της αγοράς ναρκωτικών ξεπέρασε τα 200 δισ. δολάρια το 1983, τα 300 δισ. το 1986 και τα 650 δισ. το 1989. Το τελευταίο αυτό ποσό είναι 120 φορές μεγαλύτερο από τον ετήσιο τζίρο της παγκόσμιας αγοράς διαμαντιών, 90 φορές μεγαλύτερο από την αξία του συνολικού χρυσού που εξάγει κάθε χρόνο η Ρωσία για την κάλυψη των δανειακών και προμηθευτικών της αναγκών, 15-20 φορές μεγαλύτερο από τον ετήσιο προϋπολογισμό της ΕΟΚ και μεγαλύτερο από το ετήσιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) μιας χώρας σαν την Ιταλία. Σε τιμές του 1989 και σύμφωνα με μια έκθεση που υποβλήθηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσσο, οι παγκόσμιες ετήσιες συναλλαγές που έχουν σχέση με τα ναρκωτικά ανέρχονται σε 300 δισ. δολάρια από τα οποία τα 110 δισ. στις ΗΠΑ. Η επιτροπή GAFI εκτιμά τα ποσά αυτά σε 722 δισ. δολάρια. Άλλα δημοσιεύματα, τέλος εκτιμούν ότι ο ετήσιος τζίρος του παγκόσμιου εμπορίου ναρκωτικών ανέρχεται σε 122 δισ. δολάρια ή σε 300 δισ. δολάρια ή και σε 650 δισ. Δολάρια, ανάλογα με την πηγή που τα υπολογίζει. Μια ακόμη γεύση του ύψους των κερδών αυτών μας δίνει η παρατήρηση του νομπελίστα αμερικανού οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν: «Η πολυεθνική των ναρκωτικών είναι η μεγαλύτερη πολυεθνική επιχείρηση σε όλο τον κόσμο με κέρδη που, κατά τόπους, ξεπερνούν προϋπολογισμούς κρατών όπως εκείνους της Ιταλίας και της Ισπανίας».

Η σημαντικότερη, ωστόσο, παράμετρος κατά την οποία επιτρέπεται παθητικά η κυκλοφορία των ναρκωτικών, αφορά στο θέμα της «απονεύρωσης» και ισοπέδωσης των αντιδράσεων των νεολαίων για την κοινωνική ανισότητα και την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους (ατομικών, εργασιακών, κοινωνικών). Μέρος αυτής της παθητικής αποδοχής των ελίτ στην κυκλοφορία των ναρκωτικών είναι, σύμφωνα με την Κατερίνα Μάτσα «…η υποκρισία της καθωσπρέπει κοινωνίας του θεάματος και των ασκούντων εξουσία, κάθε μορφής, σε όλα τα επίπεδα. Ποια ηρωίνη είναι η καλή, η καφέ ή η άσπρη; Πώς θα βοηθήσουμε τους τοξικομανείς για να μην πεθαίνουν; Μεθαδόνη ή νόμιμη χορήγηση ηρωίνης; Και καθώς τα φώτα της δημοσιότητας σαρώνουν ανελέητα τις «πιάτσες» και τις φυλακές, βγήκε στη φόρα και το μέγα σκάνδαλο. Μεγαλέμπορος ναρκωτικών έφυγε νόμιμα απ΄ τις φυλακές της Πάτρας με 5μερη άδεια, που χορήγησε νόμιμα η Διεύθυνση των Φυλακών με εισήγηση της Κοινωνικής Λειτουργού. Έπεσε όμως σε κακή συγκυρία. Αλλιώς, θα έκλεινε το θέμα, όπως με τόσους, τόσες φορές. Και βγήκαν και κάποιοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι στην τηλεόραση και είπαν, με θλιμμένη αθωότητα, ότι τα ναρκωτικά κυκλοφορούν στις φυλακές γιατί «τα βάζει το επισκεπτήριο». Για το δικό τους ρόλο ποιος θα μιλήσει; Αφυπνίστηκαν υποτίθεται, έστω και καθυστερημένα, οι αρμόδιοι. Μήπως, στην πραγματικότητα, δεν αφυπνίστηκαν αλλά υπνοβατούν ανενόχλητοι, σαρκάζοντας τον εφησυχασμό της "σοβαρής" κοινωνίας, ενώ αυτοί σπέρνουν καταστροφές στο πέρασμά τους σκόπιμα ή και - κάποιοι απ’ αυτούς - από άγνοια; Οι νέοι καταστρέφονται και πεθαίνουν κάθε μέρα από ναρκωτικά, AIDS, αλκοόλ και άλλα δεινά, ακόμα κι όταν δεν πέφτουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας. Κι όσο κι αν φαίνεται εξωφρενικό, είναι οι ίδιοι που "επιλέγουν" αυτό τον τρόπο ζωής. Γιατί; Γιατί στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, με όλη την ευαισθησία που διαθέτουν, δεν αντέχουν τον εαυτό τους στην καθημερινή μιζέρια του, γιατί δεν αισθάνονται ότι μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο σ’ αυτή την κοινωνία, που δεν τους δέχεται και τους περιθωριοποιεί πριν ακόμα μπουν στα ναρκωτικά, γιατί αισθάνονται ηττημένοι πριν ακόμα δώσουν τη μάχη, γιατί πήραν το μήνυμα ότι η αποφυγή της μάχης συνεπάγεται κοινωνική αναγνώριση, γιατί δεν έμαθαν να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις αξίες της ζωής, γιατί είναι τραγικά μόνοι και στερημένοι απ’ ότι στην ουσία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση, τη χαρά της επικοινωνίας και τη χαρά της δημιουργίας. Γιατί βομβαρδίζονται καθημερινά από μηνύματα καταναλωτικής αφθονίας, ενώ οι ίδιοι βιώνουν τραγικά την οδύνη του εσωτερικού τους κενού και της ανίας».

Η δε «θεραπεία» τους βασίζεται στη χρήση εξαρτησιογόνων ψυχοτρόπων ουσιών (όπως μεθαδόνη, ναλτρεξόνη κ.λπ.), που σκοπό έχει την ελεγχόμενη τοξικομανία και την συνέχισή της. Όπως τονίζουν τα μέλη της ομάδας «18 άνω» «…ζώντας σε μια κοινωνία αποξένωσης αγωνιζόμαστε να ξεπεράσουμε τη δική μας μοναξιά μέσα από τις ομάδες μας. Αποκτώντας πρόσβαση στον Πολιτισμό και δεσμούς με την ιστορία, την προσωπική και την κοινωνική. Θέτοντας μεγάλους στόχους στον αγώνα για την απελευθέρωσή μας από τα δεσμά της ουσίας και κάθε εξάρτησης. Αναζητώντας μια ισότιμη με όλους θέση μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μια ευκαιρία για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε "ανίατοι ασθενείς", δεν είμαστε "επικίνδυνοι", ότι η θέση μας δεν βρίσκεται στο περιθώριο. Παλεύουμε ενάντια στην ανεργία, τη φτώχεια, την έλλειψη στέγης, την απειλή της φυλακής, όλους τους κινδύνους υποτροπής και παλινδρόμησης στον παλιό τρόπο ζωής. Μέσα από τη θεραπευτική διαδικασία κατακτούμε τις αξίες μας, τις ανθρωπιστικές και τις υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο. Βρίσκουμε μέσα μας και γύρω μας, στον εαυτό μας και στους συνανθρώπους μας, μέσα από τις συλλογικές μας δραστηριότητες, τη δύναμη να οργανώσουμε σε νέες βάσεις τη ζωή μας, με καινούργιο περιεχόμενο, έμπνευση και όραμα, με νόημα, ποιότητα και στόχους. Είμαστε ενάντια στην κυρίαρχη αντίληψη των υποκαταστάτων που αποβλέπει σε μια νέα γενιά εξαρτημένων ατόμων, αναπαράγοντας και διογκώνοντας το πρόβλημα της εξάρτησης, σαν τρόπο ζωής. Είμαστε ενάντια στο διαχωρισμό μαλακών και σκληρών ναρκωτικών γιατί κρύβει τις κοινωνικές αιτίες του προβλήματος, δίνει φαρμακολογικό και βιολογικό καθαρά χαρακτήρα στην εξάρτηση και αποδυναμώνει τον αγώνα για την αληθινή ανθρώπινη χειραφέτηση. Εμείς διεκδικούμε καθημερινά την ελευθερία μας σε όλα τα επίπεδα απ' όλα τα δεσμά (χημικά και κοινωνικά). Κάνουμε τρόπο ζωής μας την αντίσταση».

Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι τα ναρκωτικά είναι μέρος της πολιτικής των κυρίαρχων ελίτ προκειμένου να εξασφαλίσουν τον κοινωνικό έλεγχο, μέσα από την συντήρηση της εξάρτησης ως τρόπου ζωής, και με στρατηγικές την πλήρη παθητικοποίηση, την ολοκληρωτική αδρανοποίηση και  την απόλυτη κατάπνιξη κάθε ίχνους επαναστατικής διάθεσης και πρόθεσης του πιο επικίνδυνου γι’ αυτές τμήματος της κοινωνίας – των έφηβων και των νέων ανθρώπων. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για την κοινωνική απονεύρωση των νέων αποτελεί η διοχέτευση του ναρκωτικού «πάκο» στην οικονομική κρίση της Αργεντινής το 2001.

Στο σχετικό ντοκιμαντέρ του Εξάντα διαβάζουμε: «…Μέσα στο οικονομικό και κοινωνικό χάος που προκάλεσε η χρεοκοπία της Αργεντινής, ένα νέο ναρκωτικό εμφανίστηκε στη χώρα: «Το Πάκο» ή αλλιώς «ο κλέφτης του μυαλού», «ο εξολοθρευτής των φτωχών». Η εξάπλωσή του υπήρξε αστραπιαία.

Η Αργεντινή, χώρα εισαγωγής κοκαΐνης μέχρι το 2001, ξαφνικά μετατράπηκε σε χώρα παραγωγός. Πολλά παράνομα εργαστήρια άρχισαν να παράγουν υδροχλωρική, δηλαδή την κρυσταλλική κοκαΐνη, και από τα υπολείμματα  της κατεργασίας της έφτιαξαν το πάκο. Η τιμή του είναι πολύ χαμηλή, 50 λεπτά του δολαρίου το 1 γραμμάριο, και επομένως είναι προσιτό στους φτωχούς νέους, που εξαθλιώθηκαν ακόμη περισσότερο μετά την κρίση.

«Υπήρξε μια στρατηγική για να γίνει δημοφιλές το 2001 και κυρίως το 2002, όπου επίτηδες αποσύρανε από την αγορά τα δύο ναρκωτικά που στην Αργεντινή ακόμα είναι παράνομα και μεγάλης χρήσης, τη μαριχουάνα και την κοκαΐνη -και γεμίσανε οι δρόμοι με πάκο», εξηγεί ο Βάλδο Φερράρι, Διευθυντής λειτουργίας της Κοινωνικής Βοήθειας κατά των εθισμών του δήμου του Μπουένος Άιρες. «Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι έπρεπε να εξολοθρευτεί  μια ολόκληρη γενιά. Έπρεπε να εξολοθρευτεί μια γενιά εφήβων και νέων που δεν θα είχε δουλειά , δεν θα είχε θέση στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, δεν θα είχε δυνατότητες να ενταχθεί με κανέναν τρόπο με τον οποίο οι γενιές καταλαμβάνουν τον χώρο τους στη κοινωνία. Και επιπλέον, δεν έπρεπε να είναι παρούσες για να αντιμετωπίσουν και να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους, απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές εξουσίες».

«Το Πάκο είναι πολύ εύκολο να βρεθεί, μας λέει ο Πάμπλο, χρήστης ο ίδιος. Με τη χρήση του εθίζεσαι να ακυρώνεις τα πάντα. Γίνεσαι απαθής και δε νοιώθεις τίποτα, ούτε καλό ούτε κακό, δε νοιώθεις εντελώς τίποτα. Νοιώθεις «σβησμένος» χωρίς καμιά ανησυχία και χωρίς ενδιαφέρον για οτιδήποτε. Εγώ δεν ξέρω πώς είναι να ζεις εδώ, σ’ αυτή τη γειτονιά. Εγώ ξέρω πώς είναι να πεθαίνεις εδώ. Αυτό το γνωρίζουμε καλά εμείς οι χρήστες του πάκο. Πεθαίνουμε κάθε μέρα, δε ζούμε κάθε μέρα» εξομολογείται.

Η επίδραση του πάκο είναι άμεση. Προκαλεί ευφορία, αλλά κυρίως απάθεια και ο χρήστης δεν πεινά, αλλά ούτε μπορεί να κοιμηθεί για πολλές ώρες. Το πάκο επιδρά στους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου και ο χρήστης χάνει την επικοινωνία του με το εξωτερικό περιβάλλον. Επίσης προκαλεί μεγάλες βλάβες στους πνεύμονες και στην καρδιά. Μέσα σε 6 μήνες μπορεί να προκαλέσει τη νέκρωση του εγκεφάλου.

«Το πάκο κάνει το νευρώνα να εξαντλείται γρήγορα, λόγω υπερβολικής του λειτουργίας και του προκαλεί πρόωρη γήρανση, ενώ παράλληλα προκαλεί το θάνατο των εγκεφαλικών κυττάρων. Αυτό δημιουργεί λόγω του συνεχόμενου τρόπου χρήσης του μια νευρολογική φθορά στη νόηση, που εμείς πολύ απλά την αποκαλούμε «αποβλάκωση» του παιδιού. Το παιδί μένει χωρίς νευρικό σύστημα που να το καθιστά ικανό. Και πάνω απ’ όλα, το μέρος που φθείρεται περισσότερο είναι το εμπρόσθιο τμήμα του εγκεφάλου, στο οποίο βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος των διανοητικών λειτουργιών και της νευροεπικοινωνίας», μας εξηγεί ο γιατρός Carlos Damin, τοξικολόγος.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, το Πάκο προκαλεί ισχυρό εθισμό, με αποτέλεσμα οι χρήστες να ζουν πραγματικά μόνο για το πάκο και να προβαίνουν σε κλοπές, ληστείες και δολοφονίες για να εξασφαλίσουν τη δόση τους. Δεδομένου ότι η επίδρασή του διαρκεί μόνο 15 λεπτά περίπου, οι χρήστες κάνουν επαναλαμβανόμενες χρήσεις για να ικανοποιήσουν τα στερητικά τους σύνδρομα, που είναι πραγματικά βασανιστικά. «Όταν τελείωνε το ναρκωτικό ήταν η χειρότερη στιγμή! Γιατί έπρεπε πάλι να σκεφτώ από πού θα έβρισκα τα λεφτά για να ξανακάνω χρήση. Πολλές φορές κάνεις πράγματα που ίσως να μη θέλεις να τα κάνεις. Για παράδειγμα, το να κλέψεις από τη μάνα σου», μας λέει για το καθημερινό του μαρτύριο ο Alciel, χρήστης πάκο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, στην Αργεντινή καταναλώνονται καθημερινά 500.000 δόσεις, ενώ η χρήση του την τελευταία δεκαετία αυξήθηκε κατά 200%.

Η αστυνομία μοιάζει ανίκανη να αντιμετωπίσει το φαινόμενο και κατηγορείται από πολλούς κατοίκους ότι είναι διεφθαρμένη και ότι συμμετέχει και η ίδια στο θανατηφόρο αυτό εμπόριο. «Ο αποκλεισμός μεγάλων κομματιών του πληθυσμού, που δεν έχουν θέση στην εργασιακή αγορά και στη διανομή του πλούτου, είναι αναγκαίο στοιχείο για τη νεοφιλελεύθερη διανομή του πλούτου. Άρα το πάκο είναι αναγκαίο για να εδραιώσει τον αποκλεισμό και να εξασφαλίσει ότι δε θα υπάρξουν χιλιάδες και εκατομμύρια υγιείς και σκεπτόμενοι νέοι που θα θέσουν μια διαφορετική κοινωνία. Το ίδιο το κράτος είναι που εγγυάται  ένα πολιτικό - οικονομικό φαινόμενο συσσώρευσης πλούτου και κοινωνικού αποκλεισμού…» τονίζει εμφατικά ο Βάλδο Φερράρι, Διευθυντής της Κοινωνικής Βοήθειας κατά των εθισμών, μέσα από ένα πλήθος μεθόδων, με τα ναρκωτικά να είναι από τις σημαντικότερες, θα προσθέταμε.Και η αντιμετώπιση με την απλή αυτό – οργάνωση των κατοίκων δεν φτάνει. Οι αλλαγές πρέπει να αγγίξουν πολλαπλά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, τα οποία θα αντιδράσουν και θα χτυπήσουν λυσσαλέα όποιον τα απειλήσει. Είναι πολλά τα λεφτά…


Πηγη

thesecretrealtruth.

http://www.katohika.gr/2012/06/blog-post_6619.html