Οι περισσότεροι από αυτούς που ακούνε ότι στην παλιά Αθήνα υπήρχε
αστυνομική βία και τραχύτητα σκέφτονται τον γνωστό Μπαϊρακτάρη, αυτόν
που έτρεμαν οι κουτσαβάκηδες του Ψυρρή. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν τον
διάδοχό του, τον επίσης περίφημο Μεσολογγίτη αστυνομικό διευθυντή
Αθηνών, τον Γιάννη Μαρούδα, τον φόβο και τον τρόμο των πάντων και όχι
μόνον των παραβατικών.
Ήταν ο αστυνόμος που έμεινε παντελώς άγνωστος, γιατί ήταν κόντρα σ’
αυτό που σήμερα ονομάζουμε «σύστημα», το οποίο κυριολεκτικά τον έτρεμε
και ακριβώς γι’ αυτό οι τότε εφημερίδες του συστήματος προσπαθούσαν σε
κάθε ευκαιρία να τον διασύρουν.
Όσο εκείνος τα ’βαζε με πολιτικούς, εισαγγελείς, δημοσιογράφους αλλά
και υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, οποιοδήποτε θεωρούσε ότι στεκόταν εμπόδιο
στο έργο του ή παρανομούσε εκμεταλλευόμενος τη θέση του και το αξίωμά
του, τόσο το σύστημα αμυνόταν με τα γνωστά μέσα. Τα δημοσιεύματα ήταν
καθημερινά και έκαναν λόγο για ειδεχθή, τρομακτικά και απαίσια
αστυνομικά σκάνδαλα, κατακρίνοντας ως «απάνθρωπο» τον τρόπο λειτουργίας
της αστυνομικής υπηρεσίας.