Στη χειρότερη μοίρα, τα ντόπια ρεβίθια.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, οι ποσότητες ρεβιθιών που παρήχθησαν στη χώρα μας το 2011 ήταν περίπου 4.500 τόνοι, ενώ, πριν από 30 χρόνια, η παραγωγή ήταν τετραπλάσια (16.700 τόνοι).
Το 90% που καταναλώνουμε - για να φτιάξουμε "ελληνικές" ρεβιθάδες και ρεβιθοκεφτέδες - καλλιεργείται στο Μεξικό και στην Τουρκία!
Σύμφωνα με ρεπορτάζ (περιοδικό "Κ", τ.461,01/04/2012), οι βασικοί λόγοι είναι δύο: τα εισαγόμενα είναι φθηνότερα και οι Έλληνες παραγωγοί τις τελευταίες δεκαετίες στράφηκαν σε επιδοτούμενες και άρα πιο προσοδοφόρους καλλιέργειες.
Το όλον επαληθεύτηκε σε πρόσφατη "έφοδό" μου σε τέσσερις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Στις ετικέτες των περισσότερων προϊόντων αναγράφεται "εισαγωγής" και "συσκευάζονται στην Ελλάδα για λογαριασμό της τάδε εταιρείας". Μόνη εξαίρεση, τα ρεβίθια που βρήκα στο σούπερ μάρκετ ΑΒ και ανήκουν στη σειρά "Η ΑλφαΒήτα κοντά στην ελληνική γη". Πρόκειται για ρεβίθια χονδρά, που καλλιεργούνται στη Λάρισα για λογαριασμό της αλυσίδας, ευκολόβραστα και εύγευστα.
Λίγο πιο αισιόδοξα τα αποτελέσματα της βόλτας μου σε μπακάλικα: αξιόλογες μικρομεσαίες προσπάθειες, με πιο συστηματική και με σταθερά αποτελέσματα αυτή από την εταιρεία Άροσις, που συσκευάζει ρεβίθια από τα Γρεβενά και την Καστοριά.
Για τα ρεβίθια που βρίσκουμε χύμα, ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά. Εκεί υπάρχει, σταθερά, ο "κίνδυνος" πονηροί έμποροι να έχουν ανακατέψει ελληνικά με εισαγόμενα ή να έχουν βαφτίσει ντόπια τα αλλοδαπά. Μόνον αν είναι της εμπιστοσύνης μας, ο μπακάλης, αγοράζουμε χύμα.
Δυστυχώς, το σκηνικό είναι παρόμοιο όσον αφορά και τα άλλα όσπρια, αν και στα ράφια των μεγάλων αλυσίδων βρίσκουμε περισσότερες ελληνικές "λύσεις", με πιο διαδεδομένη τη σειρά οσπρίων της Agrino στα κίτρινα σακουλάκια.
i-diadromi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου