0 Νίκος Παπάζογλου - Ραγίζει απόψε η καρδιά...

Μια μέρα σαν και αυτή... ραγίζει η καρδιά της Ελληνικής μουσικής καθώς φεύγει από την ζωή ο πάντα γελαστός, ο αισθαντικός καλλιτέχνης που για δεκαετίες συντρόφευε το κοινό με τον μοναδικό χρωματισμό της φωνής του.Ο Νίκος Παπάζογλου κλείνει τα μάτια του μια βροχερή μέρα βυθίζοντας στο πένθος τους φίλους του και την μουσική που υπηρετούσε σχεδόν σε όλη του την ζωή.

Ίσως η πιο ιδιαίτερη φωνή της Ελληνικής μουσικής με το μοναδικό και ανεπανάληπτο γνώρισμα του ερωτικού της λυγμού. Ήταν από τους λίγους καλλιτέχνες που είχε το χάρισμα να μεταδίδει στο κοινό του την ερμηνεία του με έναν τρόπο ερωτικό. Τον Παπάζογλου δεν τον θαύμαζαν. Τον αγαπούσαν…

Γέννημα- θρέμμα της Θεσσαλονίκης, ασχολήθηκε με τη μουσική μέσα από γκρουπ την περίοδο 1965 – 1970. Μετακομίζει στο Aachen της Γερμανίας με το συγκρότημά του ΖΗΛΩΤΗΣ, προκειμένου να επιτύχουν κάτι σε σχέση με τη διεθνή αγορά. Το 1977 ο Νίκος Παπάζογλου κατέβηκε στην Αθήνα, για τις ανάγκες της παράστασης «Αχαρνής» του Διονύση Σαββόπουλου, όπου έπαιζε και τραγουδούσε. Ένα χρόνο μετά ο δίσκος "Η Εκδίκηση Της Γυφτιάς" τινάζει στα θεμέλια της μουσικής της εποχής. Ξυδάκης, Ρασούλης και Παπάζογλου σε μια δουλειά που σημάδεψε για πάντα το ελληνικό τραγούδι.

«Τρελλή κι αδέσποτη», «Κανείς εδώ δεν τραγουδά» και άλλα έντεκα κομμάτια που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν όσο λίγα. Από τότε γυρίζει όλη την Ελλάδα στήνει μόνος του τις συναυλίες του και προσφέρει άλλη οπτική και ποιότητα στην εγχώρια μουσική.

Το 1983 χρονιά συγκεντρώνει τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος στον δίσκο «ΧΑΡΑΤΣΙ». Δίσκος σταθμός, επηρεάζει αρκετούς νεότερους τραγουδοποιούς και σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους που κυκλοφορεί ο Παπάζογλου αργότερα, δημιουργείται η «σχολή της Σαλονίκης», το «ρεύμα Παπάζογλου»... Στο «ΧΑΡΑΤΣΙ» το ροκ συνδυάζεται με το μπαγλαμαδάκι και το τσέλο με το μπουζούκι σε ένα εκπληκτικό άκουσμα.

Ο ΄΄Αύγουστος΄΄ θα συντροφεύει τα χείλη χιλιάδων ρομαντικών. Θα αποτελέσει το ερωτικό κάλεσα, την ερωτική εξομολόγηση όσων θέλουν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους και να τα χωρέσουν στους στίχους ενός και μόνο τραγουδιού.

Συνεργάζεται με τον Μανώλη Ρασούλη, τον Χατζιδάκη, τον Νικολόπουλο, τον Τερζή την Γλυκερία και το αποτέλεσμα της δουλειάς τους …η ιστορία της Ελληνικής μουσικής. «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» «Πότε Βούδας πότε Κούδας» «Σείριο υπάρχουνε παιδιά» «Ολοι δικοί μας είμαστε» γίνονται όχι μόνο τεράστιες επιτυχίες αλλά θεωρούνται πλέον κλασσικά.

Παράλληλα στους δικού του δίσκους στραγγίζει την ψυχή του. Προσφέρει στο κοινό την καρδιά, τα συναισθήματα, την μελαγχολία και τον ερωτισμό του. Τους ψιθυρίζει μέσα από τους στίχους και την μουσική του την δική του κοσμοθεωρία και τους προσφέρει έναν διαφορετικό κόσμο γεμάτο συναισθήματα.

«Ένα κι ένα», «Ο μοναχός ο άνθρωπος», «Στη ρωγμή του χρόνου», «Φύσηξε ο Βαρδάρης», «Καλημέρα», «Είναι αργά», «Απόψε σιωπηλοί», «Δεν είμαι ποιητής», «Μάτια μου»….

Ο Παπάζογλου θα παλέψει μέχρι το τέλος για να κρατηθεί στην ζωή. Περήφανος, με τόλμη και δύναμη. Θα φύγει τελικά στα 63 του χρόνια…

Ιστορίες που αντέχουν στο χρόνο - www.goodstory.gr