0 «Βάλτε μου chip παρακαλώ!»

Σχ. ΚΟ: Κάποιος αρθρογράφος της ιστοσελίδας ItBusinessEdge.com, ονόματι Don Tennant, γράφει το παρακάτω άρθρο με το τίτλο ‘Chip Me – Please!’ και δείχνει τη νοοτροπία ορισμένων "ανοιχτόμυαλων" που παρουσιάζουν ως χρήσιμο, αναγκαίο ή και επιβεβλημένο, το τσιπάρισμα στους ανθρώπους. Όσο περνάει ο καιρός να είστε σίγουροι, ότι χάριν "ευκολίας", "προόδου" και "ασφάλειας" όλο και περισσότερους πρεσβευτές του τσιπαρίσματος των ανθρώπων θα ακούμε και θα βλέπουμε. Ο δρόμος για το παγκόσμιο ολοκληρωτικό φακέλωμα και την μετατροπή των ανθρώπων σε μαρκαρισμένους ψηφιακούς σκλάβους είναι ανοιχτός…

Καταλαβαίνω ότι το σχέδιο του Obama για την Υγεία και την Φροντίδα περιλαμβάνει μια διάταξη που ζητά για εμφύτευση RFID τσιπ για την ταυτοποίηση του ασθενούς και την παροχή πληροφοριών για την υγεία του. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα είμαι ο πρώτος στη γραμμή που θα βάλω ένα τέτοιο εμφύτευμα!

Είχα μια εμπειρία ενός έκτακτου περιστατικού για θέμα υγείας ένα Σάββατο βράδυ, που ενίσχυσε την πίστη μου στην αξία του τσιπ εμφυτεύματος. Ήταν περίπου μεσάνυχτα και δούλευα ξυπόλητος στο γκαράζ μου, κάνοντας κάποιο αναγκαίο ανοιξιάτικο καθαρισμό. Έχουμε ένα παράθυρο στο γκαράζ πάνω από κάποια μεταλλικά ράφια που είναι περίπου έξι πόδια υψηλό. Ήμουν αποφασισμένος να καθαρίσω το παράθυρο, έτσι ώστε σκέφτηκα να στέκομαι με το ένα πόδι σε μια σκάλα και το άλλο πόδι στο περβάζι του παραθύρου, καβαλώντας τα ράφια.

Καλά τα πήγαινα μέχρι που έχασα την ισορροπία μου και άρχισα να καταρρέω και τελικά, να χτυπάω στο τσιμεντένιο πάτωμα, με τα βαριά ράφια να πέφτουν πάνω στη γυμνή δεξιά μου φτέρνα. Θυμάμαι που βρισκόμουν στο πάτωμα κάπως ζαλισμένος γνωρίζοντας ότι η φτέρνα μου ήταν σε κακή κατάσταση, αλλά και το υπόλοιπο σώμα μου δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ο γιος μου ο Dan ήταν το μοναδικό άτομο στο σπίτι εκείνη την ώρα και ήταν επάνω στην κρεβατοκάμαρά του. Ευτυχώς είχα το iPhone μου στην τσέπη μου, γι 'αυτό τον κάλεσα και έσπευσε κάτω να καλέσει ασθενοφόρο.

Ένα ασθενοφόρο και ένα πυροσβεστικό έφθασαν μέσα σε λίγα λεπτά (δεν είμαι ακόμη σίγουρος γιατί ήρθε το πυροσβεστικό όχημα, εκτός αν ανησυχούσαν για το γεγονός ότι ήταν αρκετά περίεργο κάποιος να τραυματίσει τον εαυτό του, σκεπτόμενοι,  ίσως ότι θα μπορούσε να βάλει και φωτιά). Όπως με έβαλαν σε ένα φορείο, ένα από τα παιδιά του ασθενοφόρου μου ζήτησε το πλήρες όνομά μου και την ημερομηνία γέννησής μου. Έγραψε τις απαντήσεις μου σε ένα από τα λαστιχένια γάντια που φορούσε, κάτι που νόμιζα ότι ήταν αρκετό.

Τότε με έβαλαν στο ασθενοφόρο και με μετέφεραν στο κοντινότερο νοσοκομείο. Ενώ βρισκόμουν ξαπλωμένος σε κατάσταση παραληρήματος στο ασθενοφόρο, ένας άλλος τύπος από το ασθενοφόρο με ρώτησε για το πλήρες όνομά μου και την ημερομηνία γέννησής μου. Απάντησα υπάκουα.

Όταν φτάσαμε στο δωμάτιο έκτακτης ανάγκης, με μετέφεραν με καροτσάκι στην αίθουσα εξέτασης, όπου μια νοσοκόμα με ρώτησε για το πλήρες όνομά μου και την ημερομηνία γέννησής μου. Της απάντησα και πάλι ευσυνείδητα. Την δουλειά της έκανε και είχε αρκετά περιστατικά να αντιμετωπίσει. Το αριστερό πόδι μου ήταν ματωμένο από την επαφή του με τα μεταλλικά ράφια και δυσκολεύτηκε να καταλάβει ότι στην πραγματικότητα ήταν το δεξί πόδι μου που είχε το πρόβλημα.

Μετά από περίπου 20 λεπτά, ένας γιατρός ήρθε για να εξετάσει το δεξί μου πόδι, συνοδευόμενος από μια άλλη νοσοκόμα που και αυτή ζήτησε το πλήρες όνομά μου και την ημερομηνία γέννησής μου. Με ρώτησε επίσης σχετικά με τις αλλεργίες και αν έπαιρνα κάποια φάρμακα. Της απάντησα και εκείνης υπάκουα. Μέχρι τώρα το σοκ είχε υποχωρήσει και ένιωθα τον πόνο, έτσι ώστε αυτές οι ερωτήσεις που μου γίνονταν, ήταν  λίγο κουραστικές.

Περίπου μιάμιση ώρα αργότερα με πήγαν με καροτσάκι για να βγάλω ακτινογραφία, όπου ο τεχνικός μου ζήτησε το πλήρες όνομά μου και την ημερομηνία γέννησής μου. Δεν νευρίασα. Έμεινα ψύχραιμος και απάντησα, μην θέλοντας να φανώ σαν κάποιος ιδιότροπος γέρος που θα έπρεπε να είναι στο κρεβάτι του και όχι να καθαρίζει το γκαράζ του.

Με πήγαν με το καροτσάκι πίσω στην αίθουσα εξετάσεων, όπου έμαθα ότι υπήρξε αλλαγή βάρδιας. Είχα μια νέα νοσοκόμα που με ρώτησε για το πλήρες όνομά μου, την ημερομηνία γέννησης, και αν είχα νοσηλευτεί ποτέ ξανά εκεί πριν. Υποσχέθηκε ότι θα μου δώσει λίγη μορφίνη για τον πόνο, γι 'αυτό ήθελα να τα πάω καλά μαζί της. Της απάντησα υπάκουα.

Περίπου μία ώρα αργότερα αποφάσισαν ότι χρειάζονται λίγες περισσότερες προβολές της φτέρνας μου, έτσι με πήγαν πίσω με το καροτσάκι για ακτίνες Χ, όταν ένας άλλος τεχνικός ζήτησε το πλήρες όνομά μου και την ημερομηνία γέννησής μου. Ήταν η στιγμή εκείνη που η ναυτία που ένιωθα από τη μορφίνη ήταν στο αποκορύφωμα, όταν αποφάσισαν ότι απαιτείται αξονική τομογραφία για το πόδι μου. Γι 'αυτό και μεταφέρθηκα στο μεγάλο μηχάνημα, όπου ο χειριστής του ζήτησε το πλήρες όνομά μου και την ημερομηνία γέννησής μου.

Τελικά είδα έναν ιατρό ο οποίος με ενημέρωσε ότι είχα σπάσει την φτέρνα μου (σοβαρά, γιατρέ;) και έναν ειδικό ορθοπεδικό που μου έβαλε το δεξί μου πόδι σε νάρθηκα. Έφυγα περίπου στις 9:30 το πρωί της Κυριακής.

Μπορεί να φαίνεται σαν κάτι μικρό, αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με πράγματα όπως ο έντονος πόνος και η ναυτία, και σας έχουν κατ 'επανάληψη ρωτήσει τα προσωπικά σας στοιχεία, μαζί με διάφορες άλλες πληροφορίες ιατρικών δεδομένων, είναι εξαιρετικά ενοχλητικό. Εάν όμως είχα ένα μικροτσίπ στο μέγεθος ενός κόκκου ρυζιού εμφυτευμένο κάπου στο σώμα μου, όλα αυτά θα τα είχα γλυτώσει. Τι μακάριος που θα ήμουν.


http://www.apocalypsejohn.com/2012/05/chip.html