Όλοι λίγο-πολύ έχουμε κάποιον φίλο ο οποίος είχε ακούσει από κάποιον άλλο φίλο του μια ιστορία και της οποία η προέλευση χάνεται σο παρελθόν. Σας είχαμε παρουσιάσει 5 αστικούς θρύλους του υπερφυσικού. Σήμερα θα δούμε άλλες πέντε ανάλογες ιστορίες.
Οι μεγάλες γάτες της Βρετανίας
Πολλοί έχουν δει τις «Big Cats» (Μεγάλες Γάτες) της Βρετανίας αλλά κανένας δεν μπορεί να τις αποδείξει και έτσι συνεχίζουν να τρομοκρατούν την ύπαιθρο περισσότερο λόγω της φήμης τους παρά λόγω της φυσικής παρουσίας (εκτός από μερικά ακρωτηριασμένα πρόβατα). Έτσι, έχουν γίνει ο τέλειος αστικός μύθος. Οι θεάσεις τους -οι οποίες ξεκινάνε από τον 18ο αιώνα- έγιναν δημοφιλές στη δεκαετία του 1950, όταν οι φήμες του Surrey Puma έδωσαν τροφή για μια εθνική υστερία.
Πολλοί έχουν δει τις «Big Cats» (Μεγάλες Γάτες) της Βρετανίας αλλά κανένας δεν μπορεί να τις αποδείξει και έτσι συνεχίζουν να τρομοκρατούν την ύπαιθρο περισσότερο λόγω της φήμης τους παρά λόγω της φυσικής παρουσίας (εκτός από μερικά ακρωτηριασμένα πρόβατα). Έτσι, έχουν γίνει ο τέλειος αστικός μύθος. Οι θεάσεις τους -οι οποίες ξεκινάνε από τον 18ο αιώνα- έγιναν δημοφιλές στη δεκαετία του 1950, όταν οι φήμες του Surrey Puma έδωσαν τροφή για μια εθνική υστερία.
Από τότε, το Τέρας του Bodmin και το Τέρας του Exmoor «εμφανίστηκαν» ξαφνικά και «μοιάζουν» με πούμα, κούγκαρ ή μαύρη λεοπάρδαλη, αλλά ποτέ κανείς δεν τα έχει δει. Μερικοί πιστεύουν πως ο θρύλος αυτός προέρχεται στην ιστορία των φασματικών Black Dog (Μαύρων Σκυλιών), κάτι τρομακτικά θηρία που, σύμφωνα με την λαογραφία, εμφανίστηκαν σε απομακρυσμένα βαλτώδη εδάφη και ενέπνευσαν τον μυθιστόρημα με τον Σέρλοκ Χολμς «Το σκυλί των Μπάσκερβιλ».
Όμως, παρά τις αναφορές που θεωρούνται φάρσες, στην Βρετανία κυκλοφορούσαν ελεύθερες μερικές μεγάλες γάτες, πριν θεσπιστεί ο νόμος Dangerous Wild Animals Act του 1976, και μερικές αφέθηκαν ελεύθερες έτσι απλά. Οι σκεπτικιστές λένε πως το κλίμα και ο μικρός πληθυσμός τους δεν ήταν ανησυχητικός, αλλά βίντεο (συμπεριλαμβανομένου και ενός που τραβήχτηκε από την αστυνομία) δείχνουν κάτι άλλο.
Το 1991 σκοτώθηκε ένας λύγκας αφού πρώτα είχε κατασπαράξει 15 πρόβατα σε δύο εβδομάδες. Η ιστορία δεν είχε αναφερθεί μέχρι το 2003 και θεωρούνταν φάρσα. Αλλά μια έκθεση της αστυνομίας το 2006 επιβεβαίωσε την υπόθεση, αποκαλύπτοντας πως ακόμη ένας λύγκας και ένα πούμα είχαν πιαστεί ζωντανά. Είναι ασαφές κατά πόσον αυτές οι γάτες είχαν δραπετεύσει ή είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στα έλη απαρατήρητα για χρόνια ...
Η ναυτική λαογραφία είναι γνωστή ότι είναι πολύ προληπτική -και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει άλλωστε- μιας και οι ναυτικοί αντιμετωπίζουν την απέραντη και άγνωστη θάλασσα και τον θυελλώδη καιρό. Η δεισιδαιμονία και ο αστικός μύθος συγκρούονται στα άλμπατρος. Κάποτε ήταν τα «πιο θρυλικά απ’ όλα τα πουλιά», αλλά ή «τύχη» άλλαξε σε ένα παλιό ποίημα, το The Rime of the Ancient Mariner, όπου όποιος σκοτώσει άλμπατρος είναι καταραμένος.
Το ποίημα βοήθησε στη διαιώνιση του μύθου μεταξύ των ναυτικών πως όποιος σκοτώσει άλμπατρος αυτό θα είναι καταστροφικό γι’ αυτόν. Αλλά στην πραγματικότητα, οι ναυτικοί πάντα σκότωναν και έτρωγαν άλμπατρος, όταν βρισκόντουσαν σε κάποια άγονη περιοχή και οι Μαορί έφτιαχναν τατουάζ με τα οστά των φτερών τους.
Ο θρύλος λέει ότι οι πλούσιοι Νεοϋρκέζοι έφεραν αλιγάτορες επιστρέφοντας από τις διακοπές τους στη Φλόριντα, και πως τους πετούσαν στις τουαλέτες τους όταν γινόντουσαν μεγάλοι και δεν ήταν άνετοι. Κανείς δεν ξέρει αν συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά το τοποθετούν στις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Στους υπόνομους της Νέας Υόρκης ζουν τεράστιοι αλιγάτορες, τρώγοντας ποντίκια και σκουπίδια, και τρομάζουν τους εργαζόμενους στην αποχέτευση. Φυσικά, κανένας δεν έχει πιαστεί και μετά από τα κυνήγια που εξαπολύονται για εβδομάδες κατόπιν θεάσεων τους δεν έχει αποκαλυφθεί τίποτα.
Οι ειδικοί ισχυρίζονται πως οι υπόνομοι της πόλης δεν είναι ιδανικό περιβάλλον για μεγάλα ερπετά. Όμως, στο βιβλίο του «The World Beneath the City» (Ο κόσμος κάτω από την πόλη), ο Robert Daley συμπεριέλαβε και το κεφάλαιο "Αλιγάτορες στους υπονόμους", που βασίζεται σε συνεντεύξεις του με τον Teddy May, Επιτρόπου για το αποχετευτικό σύστημα της Νέας Υόρκης για 30 χρόνια. Ο May υποστήριξε ότι είχε δει ένα αλιγάτορα 3 μέτρων και διηγείται την ιστορία ενός εργαζομένου ο οποίος είδε έναν αλμπίνο αλιγάτορα να κολυμπάει προς το μέρος του. Μετά από κυνήγι εβδομάδων τίποτα δεν βρέθηκε, αλλά ο θρύλος εξακολουθεί να είναι τόσο δημοφιλής όσο ποτέ.
Μαύρα Σκυλιά δεν συναντάμε μόνο στη βρετανική λαογραφία, αλλά και στην Αμερική. Πρόκειται για το Μαύρο Σκυλί των Hanging Hills του Κονέκτικατ. Αυτό το σκυλί εμφανίζεται τόσες πολλές φορές και σε τόσες πολλές μορφές -και πάντα φέρνει δυστυχίας σε όποιον το βλέπει- που έχει γίνει κάτι σαν αστικός -ή καλύτερα αγροτικός- μύθος. Αυτό το κυνηγόσκυλο δεν κουνάει την ουρά του.
Το σκυλί αυτό είναι μικρό και κοινωνικό, παρά το γεγονός πως δεν αφήνει ίχνη και δεν βγάζει κανένα ήχο. Όποιος το δει την πρώτη φορά είναι χαρά, αλλά η δεύτερη φέρνει κακοτυχία. Αν το δει και τρίτη τότε αυτό θεωρείται οιωνός θανάτου και έχει «κατηγορηθεί» για τουλάχιστον έξι θανάτους. Μάλλον το ότι τα βουνά μπορεί να είναι επικίνδυνα δεν τους απασχολεί...
Τα φώτα-φαντάσματα είναι ένα άλλο ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο. Εμφανίζονται από το πουθενά και είναι απρόσιτα σε όποιον προσπαθήσει να τα ακολουθήσει. Οι θεάσεις τους συνοδεύουν ιστορίες του παραφυσικού, και συχνά περιγράφονται ως φωτεινές, παλλόμενες μπάλες φωτός. Μια γνωστή ιστορία είναι τα Φώτα του Longdendale στη βόρεια Αγγλία.
Δεκαετίες πίσω, ίσως ακόμη και αιώνες, αρκετοί άνθρωποι έχουν αναφέρει τα Φώτα του Longdendale, αλλά οι αναφορές είναι σποραδικές και συχνά αβάσιμες. Οι ντόπιοι μιλούν χαμηλόφωνα για το φαινόμενο, γνωστό ως «Devil’s Bonfires» (τελετουργικές φωτιές του Διαβόλου), αλλά συχνά το αποφεύγουν. Οι αναφορές κυμαίνονται από μια απόκοσμη λάμψη που φωτίζει όλη την κοιλάδα μέχρι και τα φάντασμα Ρωμαίων στρατιωτών.
http://3otiko.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου