Ειχα τόση όρεξη να σπουδάσω, να προσπαθήσω και να διεκδικήσω τα όνειρά μου... Αλλά όλα αυτά last year!
Εδωσα πανελλαδικές εξετάσεις φέτος και πέρασα στο Μαθηματικό του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Μα δεν μπορώ να χαρώ την επιτυχία μου, γιατί ο πατέρας μου πριν από έναν μήνα έχασε τη δουλειά του μετά από 16 ολόκληρα χρόνια! Η μάνα μου δεν δουλεύει για να μεγαλώσει εμένα και τη μικρότερη αδελφή μου. Ντρέπομαι να τους ζητήσω ακόμη και τα λεφτά για το εισιτήριο του λεωφορείου μου γι αυτό και τον τελευταίο καιρό αν ποτέ βγω από το σπίτι, πάω παντού με τα πόδια!
Πώς λοιπόν να πάω εγώ στα Ιωάννινα να σπουδάσω, 19 χρονών μαντράχαλος όταν οι δικοί μου ζουν με το ζόρι και με δανεικά; Με ποιό δικαίωμα να τους αναγκάσω να στερηθούν τα πάντα και κυρίως ΓΙΑΤΙ;
Για να γίνω ένας ακόμη φοιτητής που θα πληρώνει νοίκι αλλά δεν θα σπουδάζει γιατί η σχολή του θα είναι σε -δίκαιη!- κατάληψη; Η για να μπω στην λίστα των άνεργων μαθηματικών όταν και αν παρω ποτέ πτυχίο; Για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό βεβαίως, ούτε λόγος!
Να μείνω λοιπόν εδω και να δουλέψω! Πού να βρω όμως δουλειά; Εχω μόνο ένα ξερο απολυτήριο Λυκέιου και ένα Proficiency - όπως χιλιάδες άλλοι συνομήλικοί μου. Τι ελπίδες έχω να με πάρουν σε δουλειά; Δεν έχω καν υπηρετήσει στον στρατό!
Εχετε σκεφτεί πώς νιώθει ένας 19χρονος που έχει στοιχειωδώς τσίπα, στην Ελλάδα του σήμερα; Νιώθει γέρος! Βλέπει παντού σκοτάδι! Του απαγορεύουν όχι μόνο να ονειρεύεται αλλά και να αναπνέει. Κι όλα αυτά, από τη μια στιγμή στην άλλη! Σαν κάποιος να μου έκοψε με τη βία τα φτερά και να μου είπε "δεν θα σε αφήσω ποτέ να πετάξεις"!
Ισως να αναρωτιέστε γιατί σας τα γράφω όλα αυτά. Τι σας νοιάζει; Για ψυχοθεραπεία μάλλον το κάνω. Γιατί πόνος που μοιράζεται, αντέχεται πιο εύκολα!
Ευχαριστώ.
Σωτήρης Μπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου