Mε μια κούπα καφέ ακουμπισμένη στο γραφείο και εν αναμονή των μαντλέν που ψήνονται στο φούρνο, δεν παρίστανα τον Μαρσέλ Προυστ, έψαχνα να βρω τι ταινία θα σας πρότεινα σήμερα μικρά μου στρουμφάκια. Και ήρθε στο μυαλό μου η αγαπημένη μου Αμελί.
Το θέμα: Η Αμελί ως παιδί καταπιεζόταν από την εσφαλμένη ανησυχία του πατέρα της, ότι είχε πρόβλημα με την καρδιά της. Εξ αιτίας αυτών των ανησυχιών, η Αμελί δεν έχει σχεδόν καθόλου επαφή με άλλους ανθρώπους. Έτσι, η μικρή καταφεύγει στον κόσμο που φτιάχνει με τη φαντασία της, όπου ονειρεύεται την ομορφιά και την αγάπη. Μεγαλώνοντας, μετακομίζει στο κέντρο του Παρισιού και εργάζεται ως σερβιτόρα. Μια μέρα βρίσκει τυχαία στο διαμέρισμά της ένα «χαμένο θησαυρό» που ανήκε στον προηγούμενο ένοικο του σπιτιού κι αποφασίζει να του τον επιστρέψει. Αυτή η πράξη τον κάνει να αλλάξει τελείως την προοπτική της ζωής του και η Αμελί χαρούμενη για αυτό, αποφασίζει να αφιερώσει τη ζωή της βοηθώντας τους ανθρώπους γύρω της. Όπως για παράδειγμα τον πατέρα της, έναν αποτυχημένο συγγραφέα, μια υποχόνδρια συνάδελφο, έναν τύπο που παρακολουθεί συνεχώς την πρώην του, ένα «φάντασμα», έναν καταπιεσμένο νέο, έναν άνθρωπο με οστά εύθραυστα σαν γυαλί και τον έρωτα της ζωής της. Καθώς όμως αναλώνεται σε όλα αυτά, διαπιστώνει ότι παραμελεί τη δική της ζωή…
Η ταινία: Αισιόδοξη, γλυκιά, χαριτωμένη, ζεστή, παραμυθένια είναι μερικές μόνο από το χείμαρρο των λέξεων που με κατακλύζει για να τη χαρακτηρίσω. Μας δείχνει –κυριολεκτικά- την ευτυχία που κρύβεται σε απλά, μικρά, καθημερινά πράγματα.
Γεμάτη ζωηρά και φωτεινά χρώματα, που θυμίζουν ‘60’s και με χαρακτήρες υπερβολικούς –ενίοτε καρτουνίστικους-, αλλά ποτέ ψεύτικους, με πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία –κυρίως τεχνικά- η ταινία είναι ένα σκηνοθετικό αριστούργημα του Ζαν Πιερ Ζενέ, που δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια… ευχάριστα θέματα.
Η Ωντρέ Τωτού μοιάζει γεννημένη για το ρόλο της Αμελί. Είναι τόσο ανάλαφρη, χαριτωμένη, χωρίς να είναι χαζοχαρούμενη. Είναι σαν μια μικρή νεράιδα που κουνάει το μαγικό της ραβδάκι και κάνει τα πάντα να γίνονται όμορφα και λαμπερά. Ταυτόχρονα είναι και μια απλή κοπέλα με όλα τα καθημερινά ζητήματα που απασχολούν έναν άνθρωπο. Τι έχει που λείπει πολύ από εμάς σήμερα; Αισιοδοξία!
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη μουσική του Yann Tiersen. Κάποτε ο Χίτσκοκ είχε πει ότι το 33% της αίσθησης που δημιουργεί μια ταινία οφείλεται στη μουσική. Ε, εδώ οφείλεται το 40% στη μουσική! Τονίζει πότε τη χαρά και πότε τη γλυκιά μελαγχολία που συναντάμε συνεχώς στην ταινία.
Πολλοί «σινεφίλ» είπαν ότι ήταν μια ταινία που δεν βλέπεται. Λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: αν σινεφίλ θεωρείται κάποιος που, όταν μιλάει για κινηματογράφο παίρνει ένα ύφος λες και του χώσανε μπαστούνι στον πισινό του κι αρχίζει να «θάβει» τους πάντες και τα πάντα με ύφος εμπειρογνώμονα, τότε εγώ δεν είμαι σινεφίλ, είμαι το ακριβώς αντίθετο. Δεν προσπαθώ να πω ότι όποιος έχει αντίθετη γνώμη από τη δική μου ή απλά δεν του άρεσε μια ταινία και το πει, είναι ηλίθιος. Λέω όμως, ότι ο κινηματογράφος δεν είναι ΜΟΝΟ βαθυστόχαστα νοήματα. Ναι είναι και αυτό, είναι όμως ΚΑΙ ήχος ΚΑΙ εικόνα. Και ναι η ομορφιά με την οποία δίνεται εδώ το Παρίσι δεν είναι αληθινή, δε με νοιάζει όμως, γιατί εγώ το βλέπω και χαίρομαι, περνάω καλά. Και θα έρθει τώρα κάποιος να μου πει: -Καλά ο κινηματογράφος δεν πρέπει να μας δείχνει την πραγματικότητα;
-Όχι, δεν πρέπει! Τι πάει να πει πρέπει; Ο κινηματογράφος χρησιμοποιεί την κάμερα, την κάμερα τη χειρίζεται ο σκηνοθέτης, ο σκηνοθέτης διαλέγει τι ακριβώς ΘΕΛΕΙ να δείξει αυτή η κάμερα. Τίποτα δεν «πρέπει». Ο Χάρι Πότερ δηλαδή κι ο Πίτερ Παν μας δείχνουν την πραγματικότητα; Η μήπως είναι κακές ταινίες επειδή δεν μας τη δείχνουν;
Δεν θέλω σε μια τόσο γλυκιά και όμορφη ταινία να κάνω τέτοιο επίλογο γι αυτό θα κλείσω απευθυνόμενη στα αγοράκια κυρίως. Μην τρομάξετε από όλες αυτές τις περιγραφές για χαμόγελα, νεραιδούλες και ραβδάκια που έκανα. Δεν είναι μια γλυκανάλατη ταινία από αυτές που αναγκάζεστε να δείτε με τις αγαπημένες σας και βαριέστε μέχρι θανάτου. Μπορεί να σας φανεί έτσι στην αρχή, αλλά δώστε της μια ευκαιρία. Η Αμελί θα σας δημιουργήσει το αίσθημα που προκαλεί ένα τεράστιο κουτί ζαχαρωτά!
Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Jeunet
Σενάριο: Guillaume Laurant, Jean-Pierre Jeunet
Παίζουν: Audrey Tautou, Mathieu Kassovitz, Serge Merlin
Υ.Γ: Σας θυμίζω ότι για οποιεσδήποτε απορίες έχετε σχετικά με τον κινηματογράφο, μπορείτε να μου στέλνετε τις ερωτήσεις σας στο alexia.cinema@gmail.com Τα λέμε την Πέμπτη για να...Πάμε Cinema ;)
Αλεξάνδρα Βέττα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου