Για παράδειγμα ο Γιούρι Γκέλερ (Uri Geller) ισχυρίζεται οτι μπορεί να λυγίζει κουτάλια και να σταματάει ρολόγια μόνο με τις σκέψεις του. Άλλοι ισχυρίζονται ότι μπορούν να κάνουν μολύβια να κυλούν πάνω σε ένα τραπέζι μόνο με τη δύναμη του νου τους.
Η ποικιλία μαγικών τρυκ που χρησιμοποιούνται για την επίδειξη ψυχοκινητικών δυνάμεων είναι εντυπωσιακή.
Οι επιστήμονες είχαν αρχίσει να ερευνούν την ΨΚ από τα μέσα του 19ου αιώνα αλλά είχαν κατά τα άλλα μικρή επιτυχία στο να δείξουν ότι κάποιος μπορεί να μετακινήσει ακόμη και ένα φτερό χωρίς την χρήση εξαπάτησης, όπως π.χ. με το να φυσά για να το κουνήσει.
Αν και υπάρχουν αμέτρητες ελάχιστα αληθοφανείς ανεκδοτολογικές μαρτυρίες σχετικά με άτομα που ισχυρίζονται ότι έχουν ΕΑΑ, αυτοί που ισχυρίζονται ότι έχουν ΨΚ είναι ελάχιστοι. Ο Γιούρι Γκέλερ είναι ένας από αυτούς. Άλλος ένας είναι και ο Ted Owens (1920-1987), που τον ανέδειξε ο παραψυχολόγος Jeffrey Mishlove. Το βιβλίο The PK Man είναι η μαρτυρία του Mishlove που χαρακτηρίζει τον Owens σαν ένα άτομο με εκπληκτικές παραφυσικές δυνάμεις, ενώ αρκετοί θα τον χαρακτήριζαν σαν ένα άτομο με ψευδαισθήσεις που χρήζει ιατρικής βοήθειας. Ο Mishlove αναγνωρίζει τη "δύσκολη προσωπικότητα" του Owens αλλά δεν τον απορρίπτει γιατί "έχουμε να μάθουμε πολλά για τη σχέση μεταξύ ψυχικών ασθενειών και του παραφυσικού" (Mishlove 2000: 87). Τι συμπέρασμα πρέπει να βγάλουμε για ένα άτομο το οποίο εμφανίζεται σε ένα επιστημονικό συνέδριο σέρνοντας ένα κόκκινο παιδικό καροτσάκι γεμάτο με αποκόμματα εφημερίδων σχετικά με τα ψυχικά του κατορθώματα, που ανακηρύσσει τον εαυτό του "υπέρτατο πρεσβευτή εξωγήινων οντοτήτων στη Γη", και που ισχυρίζεται ψευδώς ότι έχει κάνει "εκατοντάδες επιδείξεις" των ΨΚ ικανοτήτων του σε επιστήμονες; Ο Mishlove ισχυρίζεται ότι ήταν παρών το 1976 όταν ο Owens έκανε ακριβώς αυτό όντας προσκεκλημένος ομιλητής σε ένα συνέδριο που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Παραεπιστήμης του Λονδίνου (Institute for Parascience in London) (Mishlove 2000: 18).
Σύμφωνα με τον Mishlove και την δική του "πραγματική ιστορία ενός νου που εξουσιάζει την ύλη", ο Owens ισχυρίζεται ότι έχει βιώσει αυθόρμητη αιώρηση αρκετές φορές και ότι έχει απαχθεί από εξωγήινους οι οποίοι τον εγχείρησαν στο κεφάλι ώστε να μπορούν να επικοινωνούν μαζί του τηλεπαθητικά. Υποτίθεται ότι αυτό θα βοηθήσει τους εξωγήινους στο σχέδιο τους να παρακολουθούν τη Γη (Mishlove 2000: 14, 15). Στο βιβλίο του Owens How to Contact Space People (Πως να έρθετε σε επαφή με εξωγήινους), που εκδόθηκε το 1969 από το εκδοτικό οίκο Saucerian Books, οι εξωγήινοι περιγράφονται σαν να παίρνουν τη μορφή εντόμων που μοιάζουν με ακρίδες (δυο απ' τους οποίους ονομάζονται Twitter και Tweeter). Είχε πολλές επαφές με αυτούς του εξωγήινους, τους οποίους και ονόμαζε "ευφυΐες του διαστήματος" (ΕΔ). Ισχυριζόταν ότι οι ΕΔ τον είχαν διαλέξει για μια σπουδαία αποστολή όπως επίσης και για να αποδείξει ότι έλεγε αλήθεια όταν ισχυριζόταν ότι είναι υπεύθυνος για πράγματα όπως εμφανίσεις UFO, καταιγίδες, αεροπορικά δυστυχήματα, μπλακ αουτ και άλλες καταστροφές. (Σύμφωνα με τον Owens, το τελευταίο άτομο που επιλέχθηκε γι' αυτή τη δουλειά ήταν ο Μωυσής)
Ο Mishlove άρχισε να πιστεύει στις δυνάμεις του Owens το 1976. Ο Mishlove ήταν απόφοιτος του πανεπιστημίου UC Berkely όταν επισκέφθηκε τον Hal Puthoff και τον Russell Targ στο Stanford Research Institute, όπου έκαναν πειράματα πάνω στην απομακρυσμένη όραση. Σύμφωνα με τον Mishlove ο Owens είχε
στείλει στους Puthoff και Targ ένα γράμμα. Το γράμμα του έγραφε, Κοιτάχτε μάγκες, για να αποδείξω ότι είμαι ο μεγαλύτερος ψυχικός του κόσμου, θα σταματήσω την ξηρασία που σας μαστίζει τώρα στην Καλιφόρνια. Και όντως υπήρχε μια μεγάλη ξηρασία εκείνη την εποχή. Έλεγε, θα κάνω να βρέξει, να χιονίσει, να ρίξει χιονόνερο και χαλάζι. Θα έχετε ένα πολύ περίεργο καιρό και θα υπάρξουν διακοπές τάσης, και θα υπάρξουν εμφανίσεις UFO. Και η τοπική σας εφημερίδα θα βγάλει ένα πρωτοσέλιδο όπου θα λέει ότι η ξηρασία τελείωσε.
Όλα αυτά συνέβησαν μέσα σε τρεις μέρες . ( VIRTUAL U WITH DR. JEFFREY MISHLOVE ) Δείτε επίσης το κεφ. 2 του The PK Man .
Έχω ζήσει στην Καλιφόρνια από το 1954 και μπορώ να πω ότι είχαμε μια ξηρασία το '70, αλλά οι ξηρασίες δεν τελειώνουν σε τρεις μέρες. Αν αυτό ήταν δουλειά του Owens, τότε δεν θα ξεχώριζε από όλους τους άλλους ψυχικούς που κάνουν όλων των ειδών τις προβλέψεις για τον καιρό της Καλιφόρνια, για σεισμούς, πλημμύρες, φωτιές και για διάσημα άτομα. Ο Owens όμως δεν ισχυρίστηκε απλά ότι προέβλεψε τον καιρό, αλλά ότι τον άλλαξε. Ο Mishlove μάζεψε αρκετές ανεκδοτολογικές μαρτυρίες και κάποιες έγγραφες μαρτυρικές καταθέσεις (πολλές απ' τις οποίες τις είχε κάνει ο ίδιος ο Owens) οι οποίες μαρτυρούσαν την ικανότητα του Owens να παράγει αστραπές και βροντές κατά βούληση. Ο Owens μερικές φορές ισχυριζόταν ότι μπορούσε να επηρεάσει τον καιρό μέσω των ψυχοκινητικών του ικανοτήτων και κάποιες φορές ισχυρίστηκε ότι οι ΕΔ εκτελούσαν το θέλημα του αφού τους έλεγε τηλεπαθητικά τι ήθελε να κάνουν.
Αξίζει μάλλον ν' αναφερθεί ότι ο Owens είχε δουλέψει με τον διάσημο παραψυχολόγο J. B. Rhine (1895-1980) το 1947 (Mishlove 2000: 50). Αν και ο Rhine μπορούσε ν' ανακαλύψει παραφυσικές δυνάμεις σε ένα άλογο, προφανώς δεν βρήκε να γράψει τίποτε για τον Owens.
Η μαρτυρία του Mishlove σχετικά με το τι συμβαίνει με τον Owens, τις ΕΔ και την ΨΚ, είναι πιο περίεργη ακόμη και από αυτή του ίδιου του Owens:
Κάποιοι πιστεύουν ότι τα UFO δημιουργούνται απ' ευθείας από το νου μας, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι δημιουργούνται από έναν υπέρ-νου που αντανακλά πάνω μας τις επιθυμίες μας και τα υποσυνείδητα αρχετυπικά σύμβολα. Άλλοι ακόμα, πιστεύουν ότι το φαινόμενο είναι υπερδιαστασιακό και εισέρχεται στον κόσμο μας μέσω μιας ψυχικής διεργασίας που δημιουργείται από το νου. Αν τώρα αυτή η γενική θεωρία είναι σωστή -και πιστεύω ότι τουλάχιστον ένα μέρος της είναι- δεν υπάρχει λόγος ν' απορρίψουμε την πιθανότητα να μπορεί ένα UFO να δημιουργηθεί από τη δημιουργική διεργασία
ενός και μόνο νου.
Προφανώς ο Owens είχε αξιοσημείωτες ΨΚ ικανότητες πολύ πριν τις εμπειρίες του με τα UFO. Μπορεί λοιπόν να ευθύνεται ο ίδιος για τα UFO --και όχι το ανάποδο! (Mishlove 2000: 80).
Ναι, και ο Mishlove θα μπορούσε να είναι μια εξωγήινη ακρίδα που παίρνει τη μορφή ενός ερευνητή της παραψυχολογίας! Πολλά περίεργα πράγματα είναι δυνατά αν δεχθούμε την αρχή της αφθονίας και απορρίψουμε τη λεπίδα του Όκκαμ.
Dean Radin
Ο Dean Radin ισχυρίζεται ότι είχε πάρει κάποια εντυπωσιακά αποτελέσματα σχετικά με την ΨΚ με ανθρώπους που προσπαθούσαν να επηρεάσουν την έκβαση ρίψεων ζαριών με το νου τους, αλλά παραδέχεται ότι δεν είναι σίγουρος για το αν τ' αποτελέσματά αυτά οφείλονται σε προεπίγνωση (Radin: 1995). Ίσως θα έπρεπε να λάβει υπ' όψιν του και την περίπτωση τα ζάρια να έχουν συνείδηση και να στέλνουν τηλεπαθητικά μηνύματα στους ανθρώπους αυτούς. Αυτό τουλάχιστον θα ήταν συνεπές με την αρχή της αφθονίας.
Ο Radin είναι επίσης πολύ εντυπωσιασμένος με τη δουλειά του Robert Jahn και των συνεργατών του στο Princeton. Δεν έχουν βρει ακόμα κάποιον που να έχει κουνήσει ένα φτερό έστω και ένα εκατοστό με το μυαλό του, έχουν όμως βρει μια "ανώμαλη στατιστική" στα δεκάδες εκατομμύρια πειράματα να επηρεαστεί η έξοδος γεννητριών τυχαίων αριθμών. Με λίγα λόγια, μιας και δεν έχουν βρει κανένα που να επιδεικνύει ψυχοκινητικές ικανότητες, οι παραψυχολόγοι μας λένε τώρα ότι υπάρχουν δυο ειδών ΨΚ, η μίκρο και η μάκρο. Αυτό που όλος ο άλλος κόσμος ονομάζει ΨΚ, το ονομάζουν τώρα μάκρο-ψυχοκίνηση. Θα μελετήσουν τη μίκρο-ψυχοκίνηση και θα ψάξουν για μικρές στατιστικές ανωμαλίες μεταξύ των (πάρα πολλών) δεδομένων τους και αυτού που αναμένεται από την τύχη.
Ο Radin πιστεύει ότι υπάρχουν "φανταστικές θεωρητικές επιπτώσεις" από τη δουλειά του Jahn (Radin 1995: 129). Κατά την άποψη μου, μια απ' αυτές τις επιπτώσεις είναι ότι η εμπειρία, όπως την γνωρίζουμε, θα ήταν αδύνατη. Αν ο νους των ανθρώπων μπορούσε να έχει μια σημαντική απ' ευθείας επίπτωση στα γεγονότα, τότε δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια συνεπής ροή γεγονότων αλλά ούτε και η έννοια της αιτιότητας ως η ομοιόμορφη αλληλουχία γεγονότων. Όμως, ο Radin αλλά και άλλοι που κάνουν τέτοια πειράματα, όπως ο Helmut Schmidt , υποθέτουν ότι μιας και εξετάζουν νοητικές δυνάμεις, μετρούν νοητικές δυνάμεις. Αυτό που κάνουν είναι (α) ζητούν από ανθρώπους να προσπαθήσουν να προκαλέσουν κάποιο γεγονός με τις σκέψεις τους και (β) μετά μετρούν τις διαφορές μεταξύ της τυχαίας έκβασης και της πραγματικής. Υποθέτουν ότι η διαφορά οφείλεται σε κάποιο είδος αλληλεπίδρασης νου-ύλης.
Αν αυτά τα πειράματα είναι τόσο υπέροχα, γιατί τότε η επιστημονική κοινότητα συνεχίζει να τα αγνοεί και γιατί δεν τα ξέρουν περισσότεροι άνθρωποι; Η απάντηση του Radin είναι ότι "υπάρχει μια γενική δυσφορία για την παραψυχολογία". Λέει επίσης ότι "η εσωστρεφής φύση των επιστημών" αποτρέπει την αποδοχή της δουλειάς των παραψυχολόγων από άλλους επιστήμονες. Μπορεί να υπάρχει και άλλος ένας λόγος για να αγνοούνται αυτές οι μελέτες από την υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα. Δεν είναι εντυπωσιακές. Ας δούμε τη δουλειά του Radin σ' αυτόν τον τομέα.
Σύμφωνα με τον Radin, μεταξύ του 1935 και του 1987 έχουν γίνει 148 πειράματα με ζάρια από 52 ερευνητές. Αυτά είχαν ως αποτέλεσμα 73 δημοσιεύσεις που συμπεριλάμβαναν 2,569 άτομα που πήραν μέρος στα πειράματα και 2.6 εκατομμύρια ρίψεις ζαριών. Από τις 124 μελέτες που αναλύθηκαν, οι 31 ήταν ελεγχόμενες και περιελάμβαναν 150,000 ρίψεις ζαριών όπου δεν δοκιμάστηκε κάποια ψυχική επίδραση στα ζάρια (ο Radin χρησιμοποιεί τον όρο "εφαρμόστηκε" από το "δοκιμάστηκε", κάτι που υποδεικνύει την υπόθεση του ότι όντως υπήρχε νοητική επιρροή).
Ο Radin και η Diane Ferrari έκαναν μια μέτα-ανάλυση των αποτελεσμάτων των ρίψεων και βρήκαν ότι οι ελεγχόμενες μελέτες είχαν πιθανοτική έκβαση 50.02% (πιθανότητα 2 προς 1 ενάντια στην τύχη), αλλά οι πειραματικές μελέτες (όπου επιχειρήθηκε νοητική επιρροή) έβγαλαν 51.2% (πιθανότητα 1 στο εκατομμύρια ενάντια στην τύχη, σύμφωνα με τον Radin). Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν το 1991 στην επιθεώρηση Journal of Scientific Exploration, στο άρθρο “Effects of consciousness on the fall of dice,” (Radin 1997: 134).
Ο Radin ισχυρίζεται ότι έχουν δείξει και άλλες αναλύσεις ότι τ' αποτελέσματα δεν οφείλονται σε μερικούς μόνο ερευνητές. Ούτε οφείλονται στο να έχουν διαλεχτεί για την μέτα-ανάλυση μελέτες με θετικά μόνο αποτελέσματα. Δεν οφείλονται επίσης στο φαινόμενο του "συρταριού αρχειοθέτησης" (πόλωση δημοσίευσης), αν και δεν αναφέρει το πως υπολόγισε ότι θα χρειάζονταν 17.974 αρχειοθετημένες μελέτες ανά μελέτη ώστε να μηδενιστούν τα δεδομένα. Οπότε, λέει ότι αν τα δεδομένα δεν μπορούν να ερμηνευθούν ικανοποιητικά από την τύχη, την πόλωση δημοσίευσης, την κακή σχεδίαση της μεθοδολογίας των μελετών, ή από τον μικρό αριθμό των ερευνητών, τότε πιθανότατα οφείλονται σε μια μικρή επίδραση που έχει ο νους πάνω στην ύλη.
Από την άλλη όμως, τα πειράματα με τις ρίψεις αξιολογηθήκαν κριτικά από τον Edward Girden του Brooklyn College. Ο Radin κάνει μια αμυδρή αναφορά στη δουλειά του Girden σε μια υποσημείωση, μαζί με μια αναφορά του G. Murphy's πάνω σε μια δημοσίευση του Girden με θέμα την ΨΚ (δείτε Radin 1997, σελίδα 133, υποσημείωση 23, η οποία λέει: “Στα χρόνια μέχρι το 1989 τα πειράματα με τις ρίψεις ζαριών έχουν αναλυθεί και επικριθεί αρκετές φορές, αλλά παρ' όλα τα πειράματα και τις αναλύσεις, δεν έχει υπάρξει γενική συναίνεση”). Αυτός φαίνεται να είναι ο τρόπος να λέει ο Radin ότι δεν συμφωνούν όλοι με την ωραία του ανάλυση, αλλά δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες σχετικά με τις επικρίσεις του Girden. Ευτυχώς όμως, μπαίνει ο C.E.M. Hansel (1989). "Μόνο ένα από τα πρώτα πειράματα [1934-1946] ήταν ελεγχόμενο" και αυτό το πείραμα "δεν απέφερε ενδείξεις για ψυχοκίνηση αλλά σαφείς αποδείξεις για πόλωση των ζαριών, μιας και τα ζάρια έπεφταν συχνότερα με το 6 προς τα πάνω, άσχετα αν το ήθελε, ή όχι, το άτομο που τα επηρέαζε" (Hansel 1989: 172). Σε μετέπειτα έρευνες, μέσα από 30 μελέτες οι 13 ήταν θετικές και οι υπόλοιπες έβγαλαν αποτελέσματα αναμενόμενα από την τύχη (Hansel 1989: 174). Και ο Girden επίσης εφάρμοσε κριτήρια που οι Rhine και Pratt ( Parapsychology 1954) είχαν πει ότι ήταν απαραίτητα για ένα πειστικό πείραμα ψυχοκίνησης -- να υπάρχουν δυο άτομα που εκτελούν το πείραμα, αληθινή τυχαιοποίηση των στόχων και ανεξάρτητη καταγραφή των στόχων, των επιτυχιών και των αποτυχιών-- και μ' αυτά τα κριτήρια "καμία από τα 13 πειράματα που έδιναν θετικά αποτελέσματα για την ΨΚ δεν μπορούν να θεωρηθούν ως πειστικά, ενώ αντίθετα πολλές από τις 17 μελέτες που δεν παρήγαγαν θετικά αποτελέσματα πληρούν αυτά τα κριτήρια" (Hansel 1989: 174).
skepdic.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου