0 Ο Άνεμος χορεύει το κριθάρι – (The Wind that Shakes the Barley) - Home cinema

Βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας τις τελευταίες μέρες, εγώ έπρεπε να γράψω για μια ταινία. Θα μπορούσα να σκεφτώ αρκετές, αλλά τα μόνα σχόλια που εγώ η ίδια έκανα στον εαυτό μου ήταν του τύπου «καλά ρε κοπελιά, εσύ που σκατά ζεις;». Οπότε δεν έχει ταινία για σινεμά σήμερα. Όμως επειδή ο κινηματογράφος είναι το μέσο ενημέρωσης που έχει τη μεγαλύτερη σχέση με την τέχνη, θεωρώ ότι μπορεί να μας προσφέρει ένα είδος κάθαρσης. Η ταινία λοιπόν που προτείνω είναι το «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» του Κεν Λόουτς.

 

Το θέμα: Ιρλανδία, 1920. Ο Τέντι ηγείται μιας ομάδας επαναστατών (του γνωστού IRA) που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας από τους Βρετανούς. Ο αδελφός του ο Ντάμιεν, πιο ήπιος χαρακτήρας, είναι απόφοιτος της ιατρικής κι ετοιμάζεται να συνεχίσει τις σπουδές του στη Βρετανία. Ωστόσο, λίγο πριν την αναχώρησή του γίνεται μάρτυρας κάποιων επεισοδίων που προκαλούν οι Βρετανοί στρατιώτες. Έτσι αποφασίζει να ενταχθεί στην ομάδα των επαναστατών. Τα δυο αδέλφια πολεμούν μαζί μέχρι την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης μεταξύ Ιρλανδών και Βρετανών. Όμως, η ειρήνη δεν κρατάει για πολύ κι όταν μια μικρή ομάδα από τους Ιρλανδούς αγωνιστές κάνει συμφωνία με τους Βρετανούς, οι υπόλοιποι επαναστάτες τη θεωρούν άδικη και ξεσπάει ο εμφύλιος πόλεμος στην Ιρλανδία. Εκεί, ο Ντάμιεν θα έρθει αντιμέτωπος με τον Τέντι.

Η ταινία: Ανατριχιαστικά απλή κι αληθινή. Εδώ δεν έχουμε τα οπτικά εφέ, τις εκρήξεις, και τους αμέτρητους κομπάρσους. Ο Λόουτς είναι υποστηρικτής του less is more. Αφηγείται ρεαλιστικά κι αντικειμενικά, δεν κρίνει, δείχνει τη βία και των δυο πλευρών, γιατί στον πόλεμο δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη. Η χαρακτηριστικότερη –και δυνατότερη κατά τη γνώμη μου- σκηνή του έργου ήταν εκείνη όπου ο Ντάμιεν αναγκάζεται να σκοτώσει έναν παιδικό του φίλο επειδή τους πρόδωσε.

Ο Κίλλιαν Μέρφι δίνει μια από τις πιο χαρισματικές ερμηνείες του σε αυτήν την ταινία ως Ντάμιεν. Αληθινός, συγκινητικός, χωρίς υπερβολές και μελούρες. Φαίνεται να έχει απίστευτη χημεία με τον σκηνοθέτη, ταιριάζουν τα χνώτα τους. 

Ο Λόουτς ξέρει ότι η πολιτική δεν είναι άσπρο-μαύρο και σαφώς είναι ένα πεδίο συμφερόντων, όχι πεδίο ιδανικών. Δεν θέλω να προδώσω την εξέλιξη της ταινίας, εξηγώντας την, γι αυτό δεν θα πω ποιος από τους ήρωες κάνει τι, θα πω όμως ότι ο μεν ένας παρακινείται από την καρδιά, από την ψυχή του κι αυτό τον κάνει σύμβολο της δικαιοσύνης, ενώ ο άλλος παρακινείται από το μυαλό του. Για το ποιός από τους δυο όμως έχει δίκιο, αφήνει εμάς να το αποφασίσουμε.

Ο «άνεμος…» είναι μια ταινία που εξυμνεί τον αγώνα. Τον αγώνα για ελευθερία, για κοινωνική δικαιοσύνη, για την πατρίδα. Το θέμα είναι να θυμόμαστε πάντα γιατί αγωνιζόμαστε.

Σκηνοθεσία: Ken Loach
Σενάριο: Paul Laverty
Παίζουν: Cillian Murphy, Padraic Delaney, Liam Cunningham, Orla Fitzgerald

Υ.Γ: Από τις τελευταίες ταινίες που θυμάμαι να κέρδισαν επάξια το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες (2006).
Αλεξάνδρα Βέττα

ANOIXTH MATIA ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ