Έτσι, το 1 προέρχεται από το
Α (ως «κατάλοιπο» της πρωταρχικής γραφής αυτού του γράμματος), το Β είναι φανερά το ίδιο το 2 (αποτελούμενο κι αυτό από δύο επάλληλες καμπύλες), το Γ είναι το 3 (αρκεί κανείς να το δει ως μετεξέλιξη του μικρού «γ»), το Δ είναι το ίδιο το 4, το 5 συνιστά μετεξέλιξη του Ε, το 6 είναι σχεδόν 100% ίδιο με το χαμένο γράμμα «στίγμα» (ς) κτλ...
Είναι τοις πάσι γνωστό και αποδεκτό στους επιστημονικούς κύκλους η ιδιαίτερη αξία των μαθηματικών όχι απλά στην καθημερινή μας ζωή (όπου η αξία αυτή είναι εμφανέστατη), αλλά και σε όλη γενικά την αρμονία και την τάξη του σύμπαντος! Υπό μία έννοια στον υλικό-ορατό κόσμο ΤΑ ΠΑΝΤΑ είναι μαθηματικά, με την έννοια ότι όλα τα «χειροπιαστά» αντικείμενα υπάγονται σε αιώνιους «αόρατους» μαθηματικούς κανόνες, σε αριθμητικές δομές, χωρίς τα οποία τίθεται επί τάπητος ακόμα και η ίδια η ύπαρξη ή όχι της Δημιουργίας! Πράγματι λοιπόν ο Θεός είναι ο Μέγας Ποιητής και Γεωμέτρης, ένας ανώτερος νους που δημιούργησε το σύνολο των πραγμάτων με μαθηματική λογική, με αριθμητική κατασκευή. Μία υπέρτατη αλήθεια αποδεκτή από όλους τους μεγάλους επιστήμονες όλων των εποχών: από τον μεγάλο Έλληνα μύστη Πυθαγόρα έως και τον Βρετανό ερευνητή Roger Penrose…
Οι αριθμοί που παριστάνουν ο καθένας μία μαθηματική πραγματικότητα, έχοντας συγκεκριμένη «υπόσταση», αναφέρονται συχνά ως «αραβικοί». Αυτό στα πανεπιστήμια συμβαίνει ακριβώς για να γίνει σαφής διαφοροποίηση ανάμεσα στους αριθμούς που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας σήμερα (1, 2, 3, 4, 5 κτλ.) και τους λεγόμενους «λατινικούς» αριθμούς (I, II, III, IV, V κτλ.). Γίνεται επίσης σε αντιδιαστολή με το αρχαιοελληνικό σύστημα μέτρησης (α, β, γ, δ, ε, κτλ.), που απλά ακολουθούσε τη σειρά των γραμμάτων στο ελληνικό αλφάβητο και ταυτιζόταν μαζί τους. Αν όμως προσέξει κάποιος βαθύτερα και μελετήσει λίγο παραπάνω θα δει έκπληκτος ότι... οι «αραβικοί» αριθμοί που όλοι γνωρίζουμε δεν είναι παρά τα ίδια τα ελληνικά γράμματα! Πρόκειται για μία πραγματικότητα, η οποία – ενώ είναι εμφανώς μπροστά μας σε κάθε στιγμή! – παραμένει καλά κρυμμένη και σχεδόν «αόρατη»!...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Καταρχάς οι αριθμοί των οποίων ευρεία χρήση κάνει σήμερα όλη η ανθρωπότητα θεωρούνται «φοινικικοί», ότι δηλ. δημιουργήθηκαν στη Μέση Ανατολή μιας προϊστορίας χαμένης μέσα στα βάθη του χρόνου και οφείλουν την ύπαρξή τους σε καθαρά εμπορικούς λόγους (λόγω των συχνών αναγκών των ναυτικών Φοινίκων να χρησιμοποιούν μονάδες μέτρησης). Βέβαια αυτή η θεωρία, έτσι όπως είναι δοσμένη, θυμίζει το αντιεπιστημονικό «δόγμα» του λεγόμενου «ινδοευρωπαϊσμού» - για την καταγωγή των γλωσσών – και δεν αντέχει καν σε σοβαρή κριτική... Κι αυτό διότι και πάλι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κανένα απολύτως γραπτό μνημείο που να αποδεικνύει ότι «κάποιοι» Φοίνικες δημιούργησαν κάποτε τους σημερινούς «αραβικούς» αριθμούς! Και επιπρόσθετα αναρωτιέται κάποιος: πώς είναι δυνατόν οι Φοίνικες να εμπνεύστηκαν το αριθμητικό σύστημα και την ίδια ώρα να μην είχαν δημηιουργήσει καμία απολύτως επιστήμη, καμία φιλοσοφία, κανένα σοβαρό λατρευτικό σύστημα, κανέναν απολύτως πολιτισμό;... Είναι άραγε αυτό δυνατό; Αντέχει σε οποιαδήποτε ανθρώπινη λογική;...
Εμείς επαναλαμβάνουμε ότι οι έρευνές μας δεν εμπεριέχουν κανένα στοιχείο σωβινισμού, εθνικισμού ή φυλετισμού, ούτε και θέλουν να δείξουν κάποια βιολογική «ανωτερότητα» των Ελλήνων. Πιστεύουμε άλλωστε ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι παγκόσμιος και πανανθρώπινος, πλανητικός, συνεπώς για εμάς δεν τίθεται κανένα θέμα «υπεροχής» βασισμένης στο... αίμα! Εμμένουμε στη σημασία πρώτιστα του πνεύματος και όλα τα υπόλοιπα είναι για τις θεωρίες μας δευτερεύοντα!... Έτσι και στο μείζον θέμα της καταγωγής των αριθμών, έστω και αν δεχτούμε ότι τους έφτιαξαν οι Μεσανατολίτες Φοίνικες, και πάλι... ελληνικής προέλευσης είναι!!! Κι αυτό, εφόσον οι Φοίνικες (και, κατά συνέπεια, οι τωρινοί Εβραίοι και Άραβες) έχουν απώτερη ελληνική καταγωγή, ως απόγονοι των Κρητών αποίκων, που μετέφεραν στην Παλαιστίνη την αρχαία θρησκεία του Βήλιου Κρόνου (του μετέπειτα Βαάλ της προ της Παλαιάς Διαθήκης λατρείας)!... Αλλά αυτά όλα αποτελούν αντικείμενο άλλων άρθρων μας...
Ως γνωστόν, το αρχαιοελληνικό αλφάβητο αποτελείτο από 27 γράμματα (σήμερα έχουν «εκπέσει» τρία από αυτά και έτσι έχει 24 γράμματα). Πρώτος ο Πυθαγόρας, μέγας μαθηματικός και μύστης, εμπνεύστηκε το σημερινό λεγόμενο «θεσιακό σύστημα αρίθμησης», δηλ. με τα αριθμητικά σύμβολα να έχουν συγκεκριμένη σειρά –ή έστω, το εμπνεύστηκαν, αν όχι ο ίδιος ο μέγας Διδάσκαλος, οι μαθητές του, οι περίφημοι Πυθαγόρειοι. Πήραν λοιπόν αυτοί τα πρώτα εννέα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου και πάνω τους δόμησαν τη μορφή των σύγχρονων αριθμών.
Η λογική πίσω από τους αριθμούς! Ο σχηματισμός τους έχει να κάνει και με τις γωνίες από τις οποίες αυτοί συνίστανται!... Έτσι, το 1 έχει μία γωνία, το 2 δύο γωνίες, το 3 τρεις κ.ο.κ. Αλλά και το μηδέν (ως τέλειος κύκλος) δεν έχει... καμία γωνία!!! Εκπληκτική πραγματικά σύλληψη των σοφών αρχαίων προγόνων μας, οι οποίοι γνώριζαν για τον φυσικό κόσμο απείρως περισσότερα απ’ όσα γνωρίζουμε σήμερα εμείς, που έχουμε υποπέσει τελείως στην – κατά μαρξισμό-λενινισμό – «χυδαία ύλη» και το μόνο που «καταφέρνουμε» είναι να καταστρέφουμε το περιβάλλον του πλανήτη μέσω της ανεξέλεγκτης χρήσης της τεχνολογίας...
Ας δούμε λοιπόν έναν προς έναν τους 9 αυτούς αριθμούς (πάνω στους οποίους εξάλλου βασίζεται όλο το υπόλοιπο σύγχρονο αριθμητικό σύστημα, όπως οι δεκάδες, οι εκατοντάδες, οι χιλιάδες κτλ.), καθώς και τον αριθμό 0.
[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: για την εξέλιξη των ελληνικών γραμμάτων-αριθμών, βλέπε και την πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη του Βασίλη Κατσιαδράμη «Οι ΄΄αραβικοί αριθμοί΄΄ προήλθαν από το ελληνικόν αλφάβητον», που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Δαυλός», στο τεύχος 203, τον Νοέμβριο του 1998]
1. Είναι «προσομοίωση» του ίδιου του Α, ως εξής. Η μονάδα λογικό είναι να παρίσταται πάντοτε με τον πλέον απλό τρόπο (δηλ. με μία «σκέτη» γραμμή). Έτσι ακριβώς και το γράμμα Α θα πρέπει να ιδωθεί ως μία κατοπινή «καλλιτεχνική» εξέλιξη ενός πιο απλοϊκού προγενέστερου συμβόλου, εξάλλου η πρώιμη γραφή του ταιριάζει απόλυτα με τη σημερινή μορφολογία του αριθμού 1. Πρόκειται δηλ. για μία κεκλιμένη γραμμή με καμπύλο άγκιστρο στο άνω άκρο αντί μίας απλής γραμμής.
2. Ο αριθμός αυτός παλαιότερα έμοιαζε με τον σημερινό «3» (χωρίς βέβαια να είναι ο ίδιος), είχε δηλ. μία ακόμα μικρή «ουρά» από κάτω. Συνεπώς ήταν το ίδιο ουσιαστικά το γράμμα Β, αποτελούμενος από δύο επάλληλες καμπύλες.
3. Προέρχεται από μία σαφή μετεξέλιξη (και «στροφή» αριστερά 90 μοιρών...) του μικρού «γ» του ελληνικού αλφάβητου, που κι αυτό με τη σειρά του πρέπει να ιδωθεί ως «παραφθορά» με την πάροδο του χρόνου του μεγάλου Γ. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η ύπαρξη της πρόσθετης καμπύλης, σε σχέση με τον προηγούμενο αριθμό (το 2).
4. Εδώ είναι ολοφάνερη η σχέση του «αραβικού» αριθμού 4 με το ελληνικό γράμμα Δ. Είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα και αυτό αποδεικνύεται αν προεκταθούν ελαφρώς οι πλευρές του γράμματος κατά τη δεξιά κορυφή της βάσης του.
5. Αν προσεχθεί το σχήμα του αριθμού 5 είναι επίσης φανερός ο συσχετισμός του με το αρχαιοελληνικό γράμμα Ε. Απλά η πρώτη κάθετη γραμμή του Ε (ανάμεσα στις δύο οριζόντιες) έχει, με το πέρασμα του χρόνου, «μετατεθεί» ακριβώς απέναντι, ως «αντανάκλαση», κι έτσι προκύπτει το σημερινό 5.
6. Είναι αυτό το ίδιο το πανάρχαιο γράμμα – απωλεσθέν στην πορεία των αιώνων – «στίγμα» (Ϛ). Απλά το κάτω του μέρος απέκτησε, διαμέσου της ιστορικής διεργασίας, κυκλική μορφή κι έγινε ο σημερινός αριθμός 6.
7. Κι εδώ είναι πεντακάθαρη η άμεση προέλευση του αριθμού 7 από το ελληνικό γράμμα Ζ. Όμως στον αριθμό 7 η κάτω ευθεία γραμμή του Ζ είτε μετατέθηκε ψηλότερα (όπως το γράφουν αρκετοί) είτε σε ορισμένες «γραμματοσειρές» χάθηκε εντελώς...
8. Το αρχαίο Η μετεξελιγμένο ταυτίζεται 100% με τον σημερινό αριθμό 8. Άλλωστε η πρώιμη γραφή του γράμματος αυτού ήταν σχεδόν ο ίδιος ο αριθμός 8, αφού «έκλεινε» το γράμμα τόσο από πάνω όσο και από κάτω.
9. Ο αριθμός 9 δεν είναι παρά ένα ανοιχτό Θ (καλλιτεχνικά ακόμα και σήμερα γράφουμε «ϑ»!). Άρα και στην περίπτωση αυτή έχουμε πλήρη ταυτοποίηση...
Τέλος, αξίζει να κάνουμε αναφορά στον αριθμό 0, αν και είναι αμφίβολο κατά πόσο πρόκειται περί «απτού αριθμού» (0 = άπειρο!). Το πρωτοχρησιμοποίησε ο Έλληνας μαθηματικός Κλαύδιος Πτολεμαίος, που έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ., για να συμβολίσει το «τίποτα» ταυτισμένο όμως με την έννοια του απέραντου, του ατελείωτου... Πήρε λοιπόν το ελληνικό γράμμα Ο (όμικρον), το σύμβολο αυτό του «όλου» και το μετέτρεψε σε αρνητικής υφής αριθμό, που – κατά μία έννοια – ταυτίζεται με το ίδιο το σύμπαν ως χάος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου