Ο Cheval γεννήθηκε στο Charmes-sur-l’Herbasse του νομού Drôme της Γαλλίας.
Σε ηλικία δεκατριών ετών άφησε το σχολείο και εργάστηκε ως βοηθός φούρναρη, επάγγελμα που συνέχισε για πολλά χρόνια. Σε ηλικία 33 ετών, το 1867, έγινε ταχυδρομικός διανομέας.
Δυο χρόνια αργότερα μετακόμισε στο χωριό Hauterives, περίπου δέκα χιλιόμετρα από τον τόπο γέννησής του, όπου θα ζούσε και θα δούλευε για το υπόλοιπο της ζωής του. Εκεί, ανέλαβε να διανέμει το ταχυδρομείο, κάνοντας κάθε μέρα με τα πόδια έναν γύρο της περιοχής μήκους 33 χιλιομέτρων.
Κάποια μέρα, σ’ έναν από τους γύρους του, τον Απρίλιο του 1879, σκόνταψε σε μια πέτρα κι έπεσε στο δρόμο. Το περίεργο σχήμα της πέτρας αυτής τον παραξένεψε, κι αποφάσισε να τη βάλει στην τσέπη του για να την εξετάσει αργότερα με την ησυχία του.
Την επόμενη μέρα, περνώντας από το ίδιο σημείο, παρατήρησε κι άλλες πέτρες με ενδιαφέρον σχήμα, ακόμα πιο χαρακτηριστικές και όμορφες απ’ αυτή που είχε βρει την προηγουμένη. Σκέφτηκε λοιπόν ότι αφού η φύση είχε ξεκινήσει κάνοντας τη γλυπτική, αυτός θα μπορούσε να συνεχίσει το έργο της με αρχιτεκτονική, δουλεύοντας πάνω στα σχέδια για ένα κτίριο που είχε καταστρώσει στη διάρκεια των πολλών ωρών που διαρκούσαν οι γύροι του. Τον ίδιο μήνα ξεκίνησε την κατασκευή του Παλαί Ιντεάλ.
Για τα επόμενα 33 χρόνια, ο Φερνινάντ Σεβάλ δεν σταμάτησε, κατά τη διάρκεια του καθημερινού γύρου του, να μαζεύει πέτρες, μεταφέροντάς τες πότε στις τσέπες του, πότε μ’ ένα καλάθι και μερικές φορές με ένα καροτσάκι. Γυρνώντας σπίτι του ασχολούνταν για πολλές ώρες με το Παλάτι του, δουλεύοντας μόνος στο φως μιας λάμπας πετρελαίου. Οι συντοπίτες του, που δεν μοιράζονταν το πάθος του για την αρχιτεκτονική, τον θεωρούσαν τον τρελό του χωριού.
Ο Σεβάλ χρειάστηκε είκοσι ολόκληρα χρόνια για να τελειώσει τους εξωτερικούς τοίχους. Το κτίριο είναι ένα ιδιότυπο προσωπικό μείγμα διάφορων αρχιτεκτονικών στυλ, διακοσμημένο με παραστάσεις επηρεασμένες από τη Βίβλο και την Ινδική μυθολογία. Ο Σεβάλ χρησιμοποίησε -εκτός από τις πέτρες του- ασβεστόλιθο, κοτετσόσυρμα και τσιμέντο. Ολοκλήρωσε την κατασκευή του Παλατιού του το 1912.
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1969, Tο Παλαί Ιντεάλ του ταχυδρομικού διανομέα Σεβάλ ονομάστηκε ιστορικό μνημείο της Γαλλίας με απόφαση του υπουργού Πολιτισμού Εντμόντ Μισελέ. Τη διαδικασία για το χαρακτηρισμό του κτιρίου είχε ξεκινήσει, πριν αποχωρήσει από την κυβέρνηση, ο προκάτοχός του Αντρέ Μαλρό, που είχε χαρακτηρίσει το Παλαί Ιντεάλ «μοναδικό δείγμα αρχιτεκτονικής της αρ ναΐφ».
Μετά την ολοκλήρωση του Παλαί Ιντεάλ, ο Σεβάλ δήλωσε την επιθυμία του να ταφεί, όταν θα πέθαινε, μέσα στο δημιούργημά του, κάτι που δεν επέτρεπε όμως ο γαλλικός νόμος. Ο Σεβάλ αναγκάστηκε να συμμορφωθεί και, όταν θα ερχόταν η ώρα, να θαφτεί στο κοιμητήριο του χωριού, ήθελε όμως να διαλέξει ο ίδιος το σχήμα του τάφου του.
Έτσι, αρχίζοντας στα 1914, πέρασε άλλα οχτώ χρόνια μαζεύοντας πέτρες και χτίζοντας, στο κοιμητήριο του Hauterives, τον «Τάφο της σιωπής και της ανάπαυσης χωρίς τέλος», που ολοκληρώθηκε το 1922.
Εκεί θάφτηκε όταν πέθανε περίπου ένα χρόνο αργότερα, το 1924. Λίγο πριν πεθάνει, είχε τύχει της αναγνώρισης καλλιτεχνών όπως ο Αντρέ Μπρετόν και ο Πάμπλο Πικάσσο. Στις 12 Σεπτέμβρη του 1975, ο τάφος του Σεβάλ συμπεριελήφθηκε κι αυτός στον κατάλογο ιστορικών μνημείων της Γαλλίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου