Εδώ και ένα χρόνο γινόμαστε μάρτυρες του «σχεδίου διάσωσης της χώρας».
Εδώ και ένα χρόνο:
-Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι
-Ούτε ένα μεγαλολαμόγιο δεν έχει πάει φυλακή. Απεναντίας, με τους νόμους που θέσπισε η κυβέρνηση κινδυνεύουν να βρεθούν στη φυλακή κάτι φουκαράδες ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν θα μπορούν να πληρώσουν τον ΦΠΑ.
-Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους.
-Εκατομμύρια μισθωτοί και συνταξιούχοι είδαν το εισόδημά τους να μειώνεται δραστικά σε σημείο που να δυσκολεύονται πλέον να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους.
-Η ανεργία μεταξύ των νέων ξεπέρασε το 40%. Ναι, 4 στους 10 νέους είναι άνεργοι και προσπαθούν να ζήσουν με το χαρτζιλίκι από τον πενιχρό μισθό των γονιών τους.
-Νέοι άνθρωποι που πάλεψαν σκληρά για να περάσουν σε ένα Πανεπιστήμιο, για να πάρουν πτυχίο και να κάνουν μεταπτυχιακό, ψάχνουν εναγωνίως μια θέση ως γκαρσόνια ή σε delivery. Πολλοί από αυτούς, φεύγουν από την Ελλάδα αναζητώντας καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Ένα νέο κύμα μετανάστευσης, αυτή τη φορά επιστημονικού δυναμικού, παίρνει από τη χώρα ικανούς ανθρώπους που σύμφωνα με τους βιολογικούς κανόνες, είναι αυτοί που σε 10-15 χρόνια θα πρέπει να αναλάβουν τα ηνία της χώρας, στην οικονομία, την πολιτική. Ναι, η Ελλάδα αποψιλώνεται από τους ικανούς ανθρώπους που θα μπορούσαν να τη διοικήσουν σε λίγα χρόνια.
-Δεκάδες χιλιάδες έμποροι και επαγγελματίες έβαλαν λουκέτο στο μαγαζί τους, ενταφιάζοντας τους κόπους και τα όνειρα μιας ζωής.
Άραγε, όταν ο Πρωθυπουργός λέει και ξαναλέει ότι «θα σώσει τη χώρα», για όλους τους παραπάνω ανθρώπους τι έχει στο μυαλό του;
Αν χώρα δεν είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, τι ακριβώς είναι;
Και πως σώζονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όταν ήδη έχουν καταδικαστεί στη φτώχεια και τη δυστυχία;
Σε τι μπορούν να ελπίζουν αυτοί οι άνθρωποι και πώς να πιστέψουν ότι «αυτή τη φορά οι θυσίες θα πιάσουν τόπο», όταν εδώ και ένα χρόνο λαμβάνονται συνεχώς σκληρά μέτρα που δεν φέρνουν αποτέλεσμα;
Θα χάσουμε το μέτρημα αν αρχίσουμε να μετράμε πόσες φορές ο Πρωθυπουργός και οι Υπουργοί του διαβεβαίωναν ότι «δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα». Δεσμεύσεις που πήγαν περίπατο. Μέτρα που κανένα αποτέλεσμα δεν έφεραν και απλώς οδήγησαν σε νέες πιο σκληρές αποφάσεις, ενώ η χώρα παραμένει αμετακίνητη στο χείλος του γκρεμού.
Αυτή είναι η αλήθεια, αυτή είναι η κατάσταση, έτσι έχει η πραγματικότητα.
Για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, το μέλλον δεν είναι απλώς ζοφερό. Δεν υπάρχει μέλλον. Δεν υπάρχει αύριο. Δεν υπάρχει θέση στη χώρα που ονειρεύεται ο Πρωθυπουργός.
Όμως επιμένει. Επιμένει στην ίδια τακτική που ακολουθεί εδώ και ένα χρόνο, παρά το γεγονός ότι οι προσδοκίες και οι δεσμεύσεις του διαψεύστηκαν.
Κανείς δεν μπόρεσε να ανακόψει την πορεία του.
Και ποιος θα μπορούσε;
Οι ανυπόληπτες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των άλλων μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων που αποτελούνται από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το συνδικαλισμό ως σκαλοπάτι πολιτικής καριέρας; Που χρίστηκαν συνδικαλιστές από τις κομματικές ηγεσίες που ευθύνονται για το σημερινό κατάντημα της χώρας;
Όχι, όσο αναζητάμε την ελπίδα σε αυτούς που πρωτοστάτησαν στην απαξίωση της πολιτικής και του συνδικαλισμού, δεν θα την βρίσκουμε.
Όλοι αυτοί είναι στυλοβάτες του χρεοκοπημένου συστήματος που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή.
Στο σημείο που φτάσαμε, αν υπάρχει ελπίδα, αυτή θα προέλθει από τα κάτω. Θα προέλθει από τους νέους ανθρώπους που δεν έχουν προλάβει να διαφθαρούν και να ενσωματωθούν σε αυτό το χρεοκοπημένο σύστημα.
Γι αυτό, θα πάω το βράδυ στην πλατεία Γεωργίου της Πάτρας, αν ήμουν στην Αθήνα θα πήγαινα στο Σύνταγμα, αν ζούσα στη Θεσσαλονίκη θα πήγαινα στον Λευκό Πύργο.
Καίτοι δεν είμαι νέος, θα πάω εκεί που με καλούν τα παιδιά μου και οι συνομήλικοί τους. Γιατί αυτοί είναι πολύ πιο αγνοί από εμάς τους μεσήλικες ή τους υπερήλικες. Γιατί δεν έχουν καμία σχέση με τους εργατοπατέρες και του καριερίστες πολιτικούς που ευθύνονται για το σημερινό κατάντημά μας.
Αν υπάρχει μια ελπίδα, αυτή γεννιέται τα τελευταία εικοσιτετράωρα μέσω του internet και του facebook και αναζητά χώρο να εκφραστεί, στις πλατείες των μεγάλων πόλεων. Εκεί είναι σήμερα το βράδυ η θέση κάθε αγανακτισμένου πολίτη, κάθε πολίτη που δεν βλέπει φως, δεν έχει ελπίδα. Γιατί όλοι αυτοί οι «εθνοσωτήρες», ένα μόνον φοβούνται: τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή. Αν δεν νοιώσουν να εκφράζεται αυτή η αγανάκτηση και οργή να είμαστε σίγουροι ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα…
Νάσος Νασόπουλος
ΠΡΕΖΑ TV
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου