Ένας παλιός θρύλος των Ίνκας,
που επέζησε επί χιλιετίες, μιλάει
για μια φοβερή καταστροφή που
κατέστρεψε τον κόσμο την εποχή
του σκότους, όταν λατρευόταν
η Κα-Άτα-Κίλλα, δηλ. "η Σελήνη
(Νότια Αμερική) ήταν η καρδιά
του κόσμου. Ύστερα ο ωκεανός
ξαφνικά τραβήχτηκε και δεν βλέπαμε πια τη θάλασσα, που είχαμε
στα πόδια. Εμείς που την εποχή του μεγαλείου μας, κυριαρχούσαμε
στα νερά όλου του κόσμου".
Αμερικανό εθνολόγο-ερευνητή Λ. Ταίηλορ Χάνσεν και οδήγησε σε
μια συγκλονιστική ανακάλυψη. Πολλές έρευνες που είχαν γίνει στις
έρημες πόλεις της οροσειράς των Άνδεων και βρίσκονταν σε ύψος
περίπου 3.500 μέτρων, παρουσίαζαν για τους αρχαιολόγους
ανεξήγητα αινίγματα. Η πιο ονομαστή απ΄όλες, η Τιαχουανάκο, που
θεωρείται και η αρχαιότερη της Αμερικής, βρίσκεται σε υψόμετρο
3.800 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, και είναι
ψηλότερα από την λίμνη Τιτικάκα, γνωστή για τις μεγάλες ποσότητες
άλατος που περιέχει. Για πάρα πολύ καιρό έμεινε ακατανόητο πως
ήταν δυνατόν να κατασκευαστούν παλάτια, των οποίων οι πόρτες
άνοιγαν μόλις πάνω από τρομακτικά βάραθρα, και φρούρια
κυριολεκτικά κρεμασμένα σε απόκρημνες κορυφές, όπου είναι
πολύ δύσκολό να φτάσει κανείς περπατώντας. Εξάλλου, οι γεωλόγοι από
πολύ καιρό προσπαθούσαν να βρουν μια εξήγηση για τα ίχνη
ιζημάτων άλατος, που βρίσκονταν σε ύψος 2.500 μέτρων πάνω από τη
λίμνη. Η μόνη απάντηση ήταν πως η Τιαχουανάκο δεν ήταν "αλπική"
πόλη αλλά παραθαλάσσια. Πρέπει λοιπόν να θεωρήσουμε ότι όλες
οι απόκρημνες πόλεις των Ίνκας στην οροσειρά των Άνδεων ήταν
παραθαλάσσιες, και ειδικότερα το Μάτσου Πίτσου που βρίσκεται
σε υψόμετρο 4.800 μέτρων και το οποίο σου δίνει την εντύπωση ότι
κυριολεκτικά κρέμεται απ΄τον ουρανό.
Η επιστημονική αλήθεια είναι ότι περιοδικά σε μεγάλα χρονικά
διαστήματα των 25.000 ετών περίπου αλλά και σε μικρότερα των 5.500
ετών επαναλαμβάνονται καταστροφικοί κατακλυσμοί, με υποψία
ακόμα και για διολισθήσεις του φλοιού της Γης όπως υποστήριζε
σθεναρά στενός συνεργάτης του Αϊνστάϊν, τη δεκαετία του ΄60.
Όλα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι η Γη, πέραν της τροχιάς της
γύρω από τον Ήλιο και της περιστροφής γύρω απ΄τον άξονά της,
λόγω της μετάπτωσης αυτού ακριβώς του άξονα σε σχέση με την
κατακόρυφο στο επίπεδο που διαγράφει κινούμενη γύρω απ΄τον
Ήλιο, συμμετέχει σε 22 ακόμα διαφορετικές κινήσεις, οι οποίες
μετατοπίζουν τον από Νότιο προς Βόρειο πόλο άξονά της, με
συνεχή αργό ρυθμό κατ΄αρχήν και με ακανόνιστες βίαιες κινήσεις
στο τέλος, ώστε να προκαλούν αλλαγή της κατεύθυνσης με
παρεπόμενο σύμπτωμα κατακλυσμούς και τεράστιες καταστροφές.
Η ταλάντευση του άξονος της Γης στο επίπεδο των πόλων
ανακαλύφθηκε από αστρονόμους μόλις το 1885 και τότε ήταν της
τάξης του 0,03 μ. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 είχε αυξηθεί
σε 1,90 μ. Το 1970 η ακτίνα της ταλάντευσης ήταν περίπου 72 μέτρα
και το 1978 πλησίασε τα 800 μέτρα. Δεν υπάρχει τρόπος
προσδιορισμού του σημείου ανατροπής, αλλά σκεφτείτε ότι
βρισκόμαστε στο 2012 και δεν γίνεται πλέον καμία αναφορά
για νέα μέτρηση της ακτίνας ταλάντευσης, ειδικότερα τώρα
με το λιώσιμο των πάγων των πόλων, τα νερά των οποίων
συσσωρεύονται κατά δις τόνους στις περιοχές του Ισημερινού,
η διάμετρος του οποίου είναι 42 χιλιόμετρα ογκοδέστερη
από τις κορυφές των πόλων.
Κατά ανακοίνωση του Institut de Physique du Globe de Paris,
ένα τέτοιο συμβάν αναστροφής του άξονος περιστροφής της
Γης κατά 90 μοίρες, έχει προσδιοριστεί προ 18.000 ετών
και συμπίπτει με τα αρχαιολογικά ευρήματα που οδηγούν
στο συμπέρασμα του πρώτου κατακλυσμού που μνημονεύει
η αρχαία ελληνική γραμματεία, ως κατακλυσμού του Ωγύγου..
Αντινύκτωρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου