Δωδεκάμισι τη νύχτα μετά από μια πολύ μακριά μέρα, έχω βρεθεί για ποτό με φίλους και με το εξής δίλημμα:
-Σε ποια ταινία θα πάμε στην ‘Κοκκινοσκουφίτσα’ ή στο ‘Παγιδευμένη Ψυχή’; Η μια αρχίζει στη μία και η άλλη στη μία και μισή.
-Παιδιά πλάκα μου κάνετε, θέλω να κοιμηθώ και έχω πολύ πρωινό ξύπνημα αύριο.
Τελικά πήγα! Και είμαστε τώρα εμείς μπροστά στο ταμείο, τρεις μουρλοί μόνοι μας να κοιτάμε τις ταινίες λες και είχαμε πολλές επιλογές μες στη μαύρη νύχτα. Πλησιάζουμε –χωρίς να έχουμε καταλήξει ακόμα ποια ταινία θα δούμε- και κοιταζόμαστε μεταξύ μας.
-Έλα παιδιά τι θα δούμε;
Σιωπή. Μέχρι που επεμβαίνει η ταμίας: «Η Κοκκινοσκουφίτσα να ξέρετε είναι χάλια». Καίρια παρέμβαση, καθώς αποφασίζει ο αγαπητός Δημήτρης –που είχε λυσσάξει να δούμε την Κοκκινοσκουφίτσα- : «Ωραία, θα δούμε το ‘Παγιδευμένη Ψυχή’». Τα βγάλαμε λοιπόν επιτέλους τα έρμα τα εισιτήρια. Πήραμε τα ποπ κορν και τα συναφή και πάμε κατά την αίθουσα. Ιδιωτική προβολή. Εμείς κι άλλοι τρεις άνθρωποι. Κι αρχίζει κάποτε η ταινία.
Δεν μπορώ να πω, άρχιζε πολύ ωραία. Με κάτι βιολιά να τσιρίζουν –εντελώς ξεπατικοσούρα του Ψυχώ- και να μου δημιουργούν μια κάποια ένταση. Και πάνω εκεί που ξεκινήσαμε με αγωνία και λαχτάρα… βλέπω τον Πάτρικ Γουίλσον να βάζει κρέμα ματιών! Από κει καταλαβαίνω ότι αυτός θα κάνει κάποιον μαλάκα –αν και δεν είναι σωστό να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα.
Το όλο στόρι έχει να κάνει με μια οικογένεια που έχει μόλις μετακομίσει, αλλά στο νέο σπίτι κάτι φαίνεται να μην πάει καλά. Και πράγματι το πρώτο βράδυ, το ένα από τα τρία παιδιά της οικογένειας πέφτει σε κώμα, που δεν είναι όμως κώμα. Ψάχνουνε οι δόλιοι οι γονείς να βρούνε τι είναι, οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά κι έχει μείνει το παιδάκι νεκροζώντανο. Η μαμά όμως (Ρόουζ Μπερν) αρχίζει κι αυτή να νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά. Το λέει στον μπαμπά (Πάτρικ Γουίλσον), αλλά αυτός δεν της δίνει και μεγάλη σημασία, σου λέει δεν είναι στα καλά της η κακομοίρα –είπαμε είναι και λίγο μαλάκας. Εν τέλει, χρειάστηκαν η μαμά του Πάτρικ Γουίλσον, ένα ντουετάκι τρελών επιστημόνων -ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος- που ήταν λες και το ’σκασαν από το Big Bang Theory και μια συμπαθητική γριούλα για να μας πουν ότι ο γιος δεν είχε πέσει σε κώμα –έλα, δεν το πιστεύω-, αλλά η αστρική προβολή του (την είχα δει παρέα με φυσικό την ταινία και μου εξήγησε τι είναι, αλλά εγώ δεν μπορώ να το πω έτσι επιστημονικά, θα καταλάβετε όμως) είχε πάει στο Απώτερο –που εγώ για κάποιο λόγο το έλεγα Απόπατο!- και κάτι δαίμονες προσπαθούν να καταλάβουν το σώμα του.
Εμένα αυτή η ταινία μου έκανε λίγο παρωδία θρίλερ. Κάτι το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας, που είχε μονίμως η Ρόουζ Μπερν, κάτι ο Πάτρικ Γουίλσον, που ήταν στην κοσμάρα του –στο τέλος μαθαίνουμε γιατί-, κάτι οι λάμπες των δυο τρελών που καίγονται, κάτι οι γριές που παθαίνουν αμόκ, πόσο να κρατηθείς να μη γελάσεις; Τα μόνα στοιχεία που το σώζουν από το να καταλήξει φαρσοκωμωδία είναι η μουσική, το τρομακτικό εκκρεμές και μερικά μπαμ μπουμ, που τα περιμένεις έτσι κι αλλιώς, αλλά όταν τα ακούς πετάγεσαι.
Αν πάτε να τη δείτε στο σινεμά –δεν το συνιστώ εκτός αν έχετε μια άλφα οικονομική άνεση και δεν σας πειράζει να δώσετε δέκα ευρώ για πλάκα- φροντίστε να έχετε καλή παρέα, γιατί είναι από αυτές τις ταινίες που μιλάμε και σχολιάζουμε μεταξύ μας όσο βλέπουμε –το έκανα κι εγώ παρότι το απεχθάνομαι όταν βλέπω ταινία!
Αλεξάνδρα Βέττα
Ραντεβού τη Δευτέρα παίδες με πρόταση για dvd!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου