ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ - ΕΛΛΑΔΑ

Ορίζοντες και ουρανοί
και αυτή η απόκοσμη λιακάδα
άγνωστη χώρα μυθική
και αυτό που οι άλλοι λεν Ελλάδα
πόσες φορές το προσπαθείς
πάντα διασχίζεις κάποια άλλη
η διαδρομή πάντα μικρή,
η απόσταση πάντα μεγάλη


στο πλάι της εθνικής οδού
κτήρια παλιά, παρατημένα
γυρνάς το βλέμμα σου αλλού
όμως αυτά κοιτάν εσένα
γύρω βουνά κι άλλα βουνά
και πάντα η θάλασσα στο βάθος
να σου θυμίζει από μακριά
πως την αγάπησες με πάθος

Θέλω να 'ρθω απόψε να σε βρω
να ακούσουμε τα κύματα
να αφρίζουν στο γκρεμό
Σ' ένα κοχύλι όπως παλιά
να ακούσουμε τη θάλασσα
από μίλια μακριά

Δωμάτιο 307 η μήπως 302,
μονάχος ψάχνεις τα κλειδιά
σε ένα δωμάτιο για δυο.
Μέσα στον ύπνο σου διψάς
και σε κοιτάει ο καθρέφτης λιώμα,
σαν να σου λέει σιωπηλά:
δεν μ' αναγνώρισες ακόμα

Έξω στο δρόμο τραγουδάει
σκυλάδικα ένας μεθυσμένος
και αναρωτιέσαι όπως περνάει
ποιος απ' τους δυό σας είναι ο ξένος

Θέλω να 'ρθω απόψε να σε βρω
να ακούσουμε τα κύματα να αφρίζουν στο γκρεμό
Σ' ένα κοχύλι όπως παλιά
να ακούσουμε τη θάλασσα από μίλια μακριά...